Levo media tarde, literalmente, discutindo sobre a miña filla coa súa nai, coa miña filla sobre ela mesma, co tutor de meu fillo sobre meu fillo, co rapaz sobre el mesmo, e coa nai sobre o rapaz. Algo que vai co oficio de pai, ben o sei. Pero o caso é que eu estou en Madrid, e todas as conversas foron, como case sempre dende hai tempo, por teléfono. Enfadeime, preocupeime, tranquilicei y volvín enfadar, todo camiñando en círculos a seiscentos quilómetros de alí.
E estou farto. Farto de non estar na casa, en resumen, e de non deixar de viaxar, de estar lonxe de todos os meus e as súas cousas, e de sentirme de paso tanto alí coma aquí, se o queren máis polo miúdo. Ata o punto de que non tiña nin ánimos de sentarme a escribir nin ganas de contar nada.
Pero entón recibín un correo do meu pai, recomendándome unha columna de Miguel-Anxo Murado. Murado é un home que, polo menos dende fora, dáme envexa. Porque non só escribe reportaxes para a CNN ou The Guardian, ou pronuncia conferencias sobre política internacional -nunha desas precisamente coñecino eu-, senón que é capaz, tamén, coma hoxe, de escribir un artigo sobre nada. E hai que ter moito talento para non contar nada, e facelo tan ben.
Era un artigo sobre campás, sobre as voces das campás, o seu son e mesmo o seu acento; sobre o campaneiro de Mondoñedo ou sobre as campás da Costa de Morte recollidas de barcos naufragados. Un artigo que valía a pena. Tanto, que foi quen de botar un pouco de luz na miña xornada e animarme a sentar ao ordenador. Cunha mestura de agradecemento, inspiración e, xa digo, envexa.
Porque, ás veces, precisamos de algo, de algo que tire por nós. E non sei vostedes, pero eu teño a tendencia a buscar grandes cousas, proxectos, cambios de rumbo. E busco, pero non atopo, ou atopo, pero non comezo; porque non está aí a resposta. Porque non é cousa de escoller outro norte ou de mudar de escenario, non é cuestión de darlle a volta aos nosos obxectivos.
Ás veces, o que hai que facer é camiñar distinto, paseniño, ou parar un pouco e respirar, e mirar ao redor, escoitar e sentir o vento, ou uns paxaros ou unhas campás. E supoño que lembrar que estamos vivos. Que non é pouco. E marabillarnos por nada, e por todo.
Discussion about this post