Como sobre as subidas da luz e a traxedia de Afganistán xa debe de estar case todo dito, e a servidor non se lle ocorre nada novidoso que aportar, aí van unhas palabriñas sobre o tempo. Recurso, como todos sabemos, moi civilizado.
Estamos a piques de rematar un verán raro, e non só polos condicionantes derivados da interminable pandemia, senón tamén polo comportamento climático que tivo, claramente mellorable para a maioría, aínda que aos visitantes madrileños e sureños lles parecesen esas noites frescas e eses días oscilantes entre as nubes e os claros algo moi semellante á gloria bendita.
Iso de poder durmir tapados, dicían, é algo que non se paga de calquera xeito. Para eles, si, para eles que chegaron, ademais, en multitude, o tempo foi seguramente o que agardaban. Pero para os de aquí -haberá de todo, claro, eu só falo por min-, para os que estamos desexando durmir espidos e desfrutar das terrazas en camisa e cunhas gotiñas de suor coruscando na fronte -permítanme un punto de esaxeración-, o verán só foi unha promesa intermitente, un querer chegar e quedar a medias, un asomar tímido e o rápido retorno ao agocho dos nubeiros.
Cousas do anticiclón das Azores, que non estivo onde debía, e de non lembro agora que outras alteracións ou combinacións atmosféricas. Para maior precisión, por aí andan os especialistas. Un só se limita a constatar certo descontento con este desorde.
Que as estacións no atendan as razóns do calendario e anden ao chou, mesturándose entre elas cunha promiscuidade impropia dos ciclos naturais consolidados é algo que, por dicilo así, non me parece serio. Pero a verdade é que nada, ou case nada, como titula Víctor Manuel o último disco, está no seu sitio. Hoxe, por exemplo, día 5 de setembro, andan os termómetros polos trinta e tantos graos e o vento está calmo.
Pódese dicir, sen temor ao erro, que é un día de verán de verdade, un día dos veráns que se respectaban a si mesmos, que non enganaban. O problema é que chega tarde e ameazando un rebentón tormentoso. Non é un día limpo, a luz non marca os contornos do mundo coa finura de xuño ou xullo e todo semella estar a pouco de diluírse.
Estes días tan calorosos de setembro son coma eses invitados que só son simpáticos cando están a piques de marchar. Coa chaqueta na man e de pé, empezando a despedirse, é cando dan o mellor de si mesmos, cando soltan o chiste gracioso, o xogo verbal máis brillante.
De boa gaña, postas así as cousas, prolongariamos a reunión, pero non pode ser, xa se nos fixo tarde a todos. Onde demo tería a cabeza ata este intre, preguntámonos, pero non hai resposta, e se hai fica para sempre nesa zona insondable dos misterios.
En calquera caso, agradecemos o colofón imprevisto, de igual xeito que agradecemos un día coma este, algo cargado de costas, si, e electrizado, pero que nos permite desfrutar da terraciña en camisa, coma se viviramos noutras latitudes.
