Xa hai moitos anos que unha amiga que tiven, unha rapaza canaria que despois volvín ver en Granada e, por sorpresa, unha última vez, en Palermo, me regalou un marca páxinas (é o único que colecciono: marca páxinas) cunha frase que daquela aínda non estaba tan vista como agora: As grandes mentes falan de ideas, as mentes normais falan de cousas, e as mentes cativas, dos demais. Seica é de Eleanor Roosevelt, a Primeira Dona, esposa do presidente Franklin Delano.
Hai bastantes anos tamén, unha tarde, xa case noite, ía ver á miña muller ao traballo, ao xornal, e decidín entrar nun bar que non frecuentaba, a comprarlle un bocadillo. No bar estaban algúns dos taxistas da parada próxima, tomando café. E chamárame moito a atención a súa conversa: quen facía máis, quen facía menos, quen lle botaba morro, quen dicía que estaba nunha zona e non estaba, etc. E pensei que aqueles comentarios confundiríanse, perfectamente, cos que que eu aturaba cada mañá na miña oficina de entón: queixas das pequenas miserias cotiás.
Despois, no xornal, as presas e o ruído dos teclados impedían calquera charla, pero a cousa cambiaba ao pechar a edición e xuntarse para ir tomar algo. Nada de noticias, política ou a deriva da cidade: de novo, os roces diarios, as quendas, as gardas e o xefe copaban a conversa. A mesma de todos os traballos.
Supoño que no Astrofísico de Canarias hai científicos discutindo sobre a quen lle toca usar o telescopio, que no departamento de Física do MIT haberá envexas polos despachos, e na RAE pola letra da cadeira; que na Academia de Platón, ás veces, queixaríanse porque o mestre sempre paseaba cos mesmos, que ben se vía que tiña favoritos, e que os homes de Al Capone, mentres esperaban comendo espaguetes nun restaurante italiano a que lles dixeran cal era o seguinte asasinato, comentarían que andaban moi mal de persoal, e que así non había maneira de traballar como era debido.
Outra cita de dona Eleanor é: “Coido que se unha nai, cando lle nace un fillo, puidera pedirlle á súa fada madriña un regalo, o mellor sería a curiosidade”. E a min paréceme que a frase está na liña da primeira. Que a señora Roosevelt, ao cabo, o que quere é que a xente estea por riba das cousas cativas, desas miserias cutres que case todos compartimos. Que nos deixemos de camiñar dando voltas pola mesma lama, subamos un par de chanzos e miremos un pouco máis lonxe.
Disque Mark Twain, cando traballaba nun xornal, de súpeto deixaba de traballar, xirábase e preguntáballes aos demais, por exemplo, que pensaban de Mussolini. E logo seguía escribindo.
No Astrofísico, no MIT e na RAE, estou seguro de que hai quen fala doutras cousas, e quen fala de ideas. Tamén haberíao na Academia platónica, digo eu. E entre os taxistas daquel bar.
A verdade é que sobre a curiosidade dos homes de Al Capone xa teño as miñas dúbidas, pero quen sabe, igual algún deles, mentres cargaba o seu Magnum, pensaba na desigualdade de oportunidades o no ensino como ascensor social.
Discussion about this post