Pancho Varona (Madrid, 1957) continúa incombustible tras case catro décadas subido ao escenario sendo a mán dereita de Joaquín Sabina. Coautor de moitos dos grandes éxitos do artista andaluz, os seus concertos sabineros trouxérono hoxe venres e mañá sábado ata o Pub Guión de Pontedeume (23.00 horas) para un doble concerto da súa «Ruta 52» -denominada así porque percorre cincuenta e dous recunchos da xeografía española-.
Neste show en solitario o artista fai un repaso a toda a súa carreira: 38 anos xunto a Joaquín Sabina e máis de 100 cancións compostas con él, ademais de traballar con outros grandes como Serrat, Luz Casal, Paixón Vega, Ana Belén, Miguel Ríos, Quique González, Christina Rosenvinge, Ana Torroja ou Homes G. Unhas das peculiaridades deste espectáculo é que Pancho Varona conta e narra como foron compostas cada unha das cancións máis destacadas da súa carreira.
Como xurdiu a idea de facer este formato de concertos “sabineros”?
Eu levo 38 anos traballando ao carón de Joaquín Sabina, máis da metade da miña vida. O meu repertorio é evidentemente “sabinero” xa que eu con Joaquín compuxen 100 cancións. Todo o que toco e o que canto ten ese aroma e sabor a Joaquín Sabina. Cada vez que el aparca a súa xira eu collo o meu coche e canto esas obras que compuxen con e para el. Ademais tamén tiven a sorte de tocar con outros grandes artistas como Miguel Ríos, Ana Belén, Luz Casal… ensinar o abanico.
Non é a primeira vez que actúas na zona. Como son as acollidas nesta parte de Galicia?
Pois é maravillosa. Non sei por que será, pero ultimamente houbo un repunte nos concertos que fixemos Joaquín e máis eu no Coliseum de A Coruña, e de repente tanto a cidade herculina como Ferrol e moitas outras comarcas desta zona convertéronse en “sabineras”. Faime moi feliz ver salas como a de Pontedeume cheas de xente, e máis se cabe polo meu ADN galego.
Que hai de certo no rumor que di que “el pueblo con mar” da canción de Sabina é Pontedeume?
(Rí) Non hai nada de certo niso. O pobo que se menciona na canción non é ningún en especial, máis ben vai dirixido a todas as camareiras do mundo que tan ben trataron a Joaquín. A canción fíxose en Lanzarote, nas Illas Canarias. É un pobo imaxinario, cun pobo imaxinario dentro dunha historia imaxinaria.
Tes algún proxecto de futuro nestes momentos ademais destes concertos en solitario?
Seguir vivindo de momento non estaría nada mal como proxecto de futuro, pero seguir viaxando é o meu segundo proxecto. Son un tipo con sorte e neste mes de viaxes levo xa 16 concertos aproximadamente. Lugares como Valencia, Guadalaxara, Cáceres, Granada… viaxar ata que o coche, as mans ou mesmo a cabeza me deteñan.
Cal é a canción que máis che gusta interpretar?
Eu sempre digo que todas esas cancións son fillas túas. Algunhas tiveron máis sorte e volaron máis alto ca outras, pero hai cancións moi emocionantes das que non me podo separar porque cada vez que as canto sinto calafríos ou cáenseme unhas bágoas.
Se tivera que elexir escollería “Peces de ciudad”, aínda que hai outra que se chama “Ruído” que me gusta moitísimo. Se tivera que decantarme por unha das dúas, aínda que “Peces de Ciudad” é a nena dos meus ollos quedaría con “Ruído”, xa que viñemos de vivir unha época especialmente dura.
E cal é o tema que máis pide o público?
Seguramente “Y sin embargo”. Eu sempre digo que a compuxemos para que fose unha canción pequeniña de desamor. De feito non esperabamos moito dela e a incorporáramos no disco como a número nove, pero a xente co seu apoio fíxoa importante. Leváronna ata o éxito.
