O paso do coronavirus deixou unha morea de consecuencias nas nosas vidas, algunhas delas recuperables pero outras que sempre perdurarán e que serán imposibles de esquecer. Sen dúbida, o máis duro de todo foi ver como día tras día íanse un número desorbitado de vítimas sen nada que facer, só esperar o final desta inesperada realidade. Por cada falecido pola Covid-19 seguíano detras unha cantidade esaxerada de familiares que, no anonimato, sufrian máis que ninguén esta pandemia desde as súas casas, sós e sen poder despedirse dos seus seres queridos.
“A tía Fina, a irmá da miña nai, morreu con 76 anos. Era unha muller moi activa, durante a semana estaba en A Coruña coa súa filla para axudala coa neta e os fines de semana víñase a Ferrol a pasar tempo coas súas amigas. Non tiña mala saúde, tiña os achaques propios da idade pero nada relevante. De feito dende había dez anos padecía dun linfoma que tiña estabilizado e nunca se someteu a ningún tratamento xa que non lle suponía ningún problema”. Estas eran as palabras coas que Mary describía á súa tía xusto un día despois do funeral da mesma -24 de xullo-, cando xa había case 4 meses que falecera no hospital. Fina é unha das 33 vítimas que deixou o virus no seu paso por Ferrol.
Unha viaxe a Benidorm
“Ela, como de costume, ía a Benidorm cada ano co Imserso, e antes de marchar achegouse a casa a despedirse. A miña filla advertiulle do perigoso que era e recomendoulle que non fora debido ás noticias que saían. Eu pola contra non estaba na casa e non puiden despedirme ese día”. E así foi como Fina emprendería unha viaxe sen saber que xa nada ía ser coma antes.
En total tiña unha duración de 10 días, e despois de pasar os primeiros catro con completa normalidade no quinto xa algo notaba Fina, polo que optou por non moverse da súa habitación ata xa rematada a viaxe a Benidorm. “Cando xa voltaba a casa miña tía chamou ao seu fillo Manu pedíndolle que a recollera no aeroporto de Santiago, pero que non a levara a Coruña, pois sabía que dentro dela atopábase o puñetero bicho”. Foi por ese motivo polo que Manu levou á súa nai a Narón en vez de a Coruña, onde os dous xuntos ían esperar a asistencia médica tan demandada neses momentos.
O colapso sanitario
Tras a súa chegada á Ferrol, a situación que se estaba a vivir xa parecía de película. As mortes sucedíanse e moitos hospitais de toda España sentían unha gran debilidade ante un enemigo común pero moi difícil de combater. A saúde pública que tan orgullosos nos fai sentir -e con razón- parecía desquebraxarse en mil anacos.“Tras acomodarse en casa a miña tía estaba moi maliña, polo que Manu cansouse de chamar a urxencias ata que, ao cuarto día, fixéronlle caso e unha ambulancia recolleuna na súa casa para levala ao Marcide, xusto no seu santo 19 de marzo.” contaba angustiada Mary ao lembrar que, tras chegar a casa despois da viaxe, Fina cruzou a porta do hospital para non voltar. “É moi duro, moi doloroso. Non podes estar con ela, non podes vela, non podes despedirte. De todo o vivido, o peor”.
Posteriormente, o seu fillo que se encargara de traela a casa e coidala foi sometido á proba, pero non sabería o resultado ata pasados 7 días dende que se levaron á súa nai. Deu negativo. “En total ela estivo 15 días ingresada. Os médicos contactaban todos os días co meu primo e este comunicábao á familia a través dun grupo de Whatsapp. Tras a súa morte o grupo desapareceu pero aínda teño o seu móbil gardado. Aínda non son capaz de borralo”.
Unha sociedade sumida no esquecemento
Como se dun soño se tratara, vivimos esta etapa rara das nosas vidas en casa, sen poder facer nada e sen asumir verdaderamente o que acontecía. E, de novo, comezamos de cero, vendo como os contaxios pouco a pouco fanse un oco nos hospitais. Pensabamos que a normalidade xa estaba connosco, pero quizais o único que voltou á normalidade é que cada un de nós pensa -coma sempre- no seu.
“A visión que temos do virus é moi diferente cando a vives nas túas propias carnes. Eu cheguei a un momento onde non era capaz nin de acender a tele, xa que vía o número de mortos diarios e solo podía pensar en esas famillias que estaban a pasar o que nós. Nesas cifras non vías sentimentos, non vías xente, non vías nada. E detrás o que un se atopa son familias que choran soas e impotentes por non poder botar unha man ni despedirte”, lembraba Mary, como se fora algo que fai tempo deixamos atrás pero, por desgraza, aínda non rematou.
“Eu perdín a miña nai fai un ano, e Fina era como a miña segunda nai. E cando a miña nai foise do meu carón, a miña tía estivo con ela en todo momento. Eu non puiden facer o mesmo por ela… De feito, no que levamos de ano perdimos xa a 4 primos e só quedaba a miña tía. E no último funeral ela dixo que a seguinte ía ser ela”. Estas palabras saíron dos beizos de Fina o 20 de febrero, e ela marchouse o 3 de abril. Unha vez máis, as meixelas de Mary sentiron o correr das bágoas ao lembrar todos aqueles malos recordos que leva tras de si, pero que non pode nin quere esquecer.
Despedida do seu fillo Manuel en nome de toda a familia
“Tal día como hoxe fai 4 meses (2/4/2020) faleceu a miña nai; unha persoa moi especial na vida dos seus achegados. Foisenos desgraciadamente pero o seu recordo estará sempre entre nós como o que foi, unha persoa espléndida, traballadora e predisposta a dar o mellor de seu aos seus. A súa ausencia é moi triste pero recordar o agarimo que desprendía fai cicatrizar a ferida mais dolorosa. UN BICO E ÁNIMO, POIS FINITA COIDANOS.”
