Agora resulta que somos unha Illa. De estabilidade, claro está. Que eramos un sitio distinto xa quedou dito hai moitos anos. É posible que chegue o día no que sexamos definidos como un non-lugar, como un espazo sen identidade e ahistórico, alleo ás correntes do mundo. Nada nos sorprende e nos estraña. Xa hai ben tempo que perdemos esa cualidade, infantil e filosófica, que é o asombro. Será porque xa somos demasiado vellos. Que sabemos!
O caso é que dentro de poucos días teremos aquí, na Illa, unha nova cita coas urnas, e nestre intre, nestes días solleiros de febreiro, andamos atarefados coa chamada campaña electoral, ou andan algúns, sendo precisos, porque para a maioría da poboación non hai moita diferencia entre o que escoita agora e o que viña escoitando nos meses anteriores.
Campañas, precampañas, postcampañas: un contínuum indiscerníbel. Se as campañas en xeral, agora, nestes tempos de hipertrofia informativa sobre o que os medios chaman política con ánimo grandilocuente, xa non teñen nada que ver coas que nos primeiros tempos da democracia si supoñían unha alteración notable das dinámicas sociais, esta, en concreto, xustamente esta que se está levando a cabo na Illa, non só se ubica con claridade nese esquema plano tan actual, senón que o agrava ou perfecciona, aportando unha característica certamente innovadora: a de converterse en invisible, en indetectable.
E iso é así porque así queren que sexa. É así porque así lles convén a algúns que sexa. Non hai azar nin fatalidade nin correntes incontrolables; hai determinismo, determinación. Hai plan. Será para que nada, ningún debate de resultado imprevisto, ningunha declaración, ningún movemento anímico, altere a pax que aquí, contrariamente a outras parte do territorio español, onde andan todo o día enleados, desfrutamos. Será para iso, claro, para que nada, ningunha forza corruptora quebre os nosos ben armados fundamentos.
Porque na Illa non hai só estabilidade, que é, iso si, a característica primordial, senón tamén bonanza, tranquilidade máxima, felicidade plena, esa paz, en definitiva, que nos permite dedicarnos ao substancial sen perdernos en banalidades, en distraccións propias de sociedades pervertidas por quen sabe que discursos. Na Illa os que se queixan fano por vicio, porque están afeitos a queixarse, viven nesa cultura dende sempre, nesa idiosincrasia disolvente. Esa é unha explicación. Outra é que sexan, simplemente, axentes do mal, dalgún foco lonxano de maldade. Ou enfermos. A queixa como patoloxía incurable. Coma anomalía anímica. Ou como actividade profesional. Hai anos alguén falou dos chamados turistas da revolución, aqueles tipos que ían por aí levando a boa nova de que outro mundo era posible.
Aquí, na Illa, temos turistas da queixa, e por aí os poden ver, queixándose da educación ou da sanidade ou das residencias da terceira idade, ou do que sexa. E iso na Illa, hai que dicilo, non gusta. Á maioría da poboación non lle gusta ese batifondo, eses berros en rima asonante ou consonante que amargan a convivencia. A vida na Illa, se non fose por estes queixicas, tiña que parecer un musical de Disney.
