Di Stefan Zweig no prólogo á obra da que recollemos parte do título que todo o esencial e durable na creación humana é produto de poucos e extraordinarios momentos de inspiración; ninguén pode ser artista a tempo completo. E o mesmo lle ocorre a historia: para que acaeza nela un momento estelar, continúa, é preciso que transcurran millóns de horas inútiles. Horas inútiles? Non estou dacordo. Non creo que haxa horas inútiles, nin sequera aquelas que, con vista curta ou condicionada, adoitan calificar algúns coma perdidas, aquelas non sometidas aos ciclos impostos de produción e consumo. En cada hora, en cada minuto ou segundo, pasan cousas, pásannos cousas, e, aínda que pensemos que si, de ningún anaquiño de tempo saímos indemnes. Todo nos afecta, o que sentimos coa intelixencia e o que pensamos coas emocións, todo se vai acumulando en nós, todo contribúe a que, de súpeto e sen que nos demos conta, se produza iso que o autor vienés chama un momento estelar. Porque os momentos estelares non se manifestan no presente. Un non sabe que está vivindo un momento estelar. A historia, mentres bule na inmediatez do agora, tampouco o sabe. Os momentos estelares só se ven, só se conxugan dende o futuro. Os momentos estelares son, sempre, momentos xa pasados. E aí, no pasado, é onde se mergulla Zweig, e de aí extrae catorce miniaturas decisivas para a humanidade. Son as que el elixiu. Unha mirada distinta podería encontrar outras. A historia está chea de miniaturas decisivas. E de xestos ampulosos que acaban desinchados co mínimo roce. A historia xeral, a que acaba nos libros de texto, e a particular, a de cada un, a que un vai vivindo como pode, atarefado coas esixencias da propia existencia. Toca o espertador e veña, hai que levantarse. Un días máis. A rutina. O mesmo veciño no garaxe. Bos días. A señora que agarda na parada do autobús. Son imaxes repetidas. Semellan iguais, pero non, non son iguais. Nada é igual. Cada día, dixo un pensador ruso, ten o seu lema, o seu vocabulario, os seus acentos. Vivimos tan ocupados en vivir que no somos conscientes das novidades, e así marchamos alleos ao sorriso, se cadra moi leve, si, pero significativo, da señora que agarda na parada e non saberemos xa nunca nada da noticia venturosa que recibiu xusto antes de saír. Así marchamos, sen percibir a tristura no bos días do veciño, unha lixeira gravidade rouca, e descoñeceremos para sempre a magnitude do desgusto que o tivo toda a noite esperto. Miniaturas que cambian a vida. Momentos estelares. Estamos rodeados de momentos así. A señora que agarda na parada, e que nos ve pasar todos os días, non sabe que hoxe, xusto hoxe, levamos no bolso interior da chaqueta a carta de dimisión que pensamos entregar con suficiencia. Nada, ou moi pouco, sabemos do que pasa, cando pasa. Todos, ao final, acabamos sendo historiadores. Ou artistas. Buscando, ou inventando, momentos estelares. Sen horas inútiles, a tempo completo.
![21e04dd9-b3cc-4ae6-925c-4e277f795ee1[1]](https://enfoques.gal/wp-content/uploads/2024/07/21e04dd9-b3cc-4ae6-925c-4e277f795ee11.jpg "21e04dd9-b3cc-4ae6-925c-4e277f795ee1[1]")
Esta web utiliza cookies para que podamos ofrecerte la mejor experiencia de usuario posible. La información de las cookies se almacena en tu navegador y realiza funciones tales como reconocerte cuando vuelves a nuestra web o ayudar a nuestro equipo a comprender qué secciones de la web encuentras más interesantes y útiles.