Escribo en Google: Reis Magos en Gaza, e o primeiro que me aparece é un debuxo. Entre as ruínas de varios edificios vemos aos tres Reis. Están sós e preguntan sorprendidos: e os nenos? O debuxo é de Javi Salado e a pregunta resulta certamente estarrecedora. Os nenos non están. Nin a maxia dos Reis de Oriente é capaz de facelos volver de onde os enviou a barbarie desatada dos adultos, a crueldade duns gobernantes desalmados, só guiados pola confluencia asasina do interese e do fanatismo.
Escribo na noite de Reis, nunha noite máxica, segundo anuncian con unanimidade todos os medios, unha noite chea de ilusión para os nenos e nenas que coñecemos, unha noite fermosa, das que permanecen vivas na memoria para sempre, e a min dáme por pensar nos que a moi poucos quilómetros de Belén
viven na traxedia da guerra, na ameaza permanente, no desgarro da perda, na soidade, na orfandade. Penso nos miles que morreron, nos miles que mataron cunha impunidade que debería avergonzarnos, nos que estarán matando nestes mesmos momentos, a esta hora tardía na que escribo, mentres os nosos, que regresaron ilusionados, coa ledicia brillando nas miradas, das múltipes e coloristas cabalgatas, viaxan arroupados cara o amencer do desfrute, cara o estalido eufórico dos desexos cumpridos.
Mentres isto ocorre, mentres esa viaxe venturosa ocorre aquí, nas nosas casas, e que ben que ocorra!, canta alegría nos dá esa alegría que vemos!, non deberiamos esquecer aos que non poden facela, aos que, vivan onde vivan (o aquí tamén é diverso e desigual e non todo é festa), teñen negada a posibilidade de emprendela, pero, sobre todo, non deberiamos esquecer a eses que non están, aos que os Reis non ven no debuxo de Salado, aos que sofren o terror dunha violencia incomprensible, aos que lles arrebatan o xogo para convertelos en soldados feridos para sempre. Non deberiamos esquecer nada diso, nin sequera nunha noite como esta. E non é que teñamos que amargarnos, que sentirnos culpables, que cargarnos de pesadume fronte á alegría do día, que levar enriba o peso do mundo.
Non, desfrutemos, por que non o imos facer?, pero non esquezamos, nin ós de Gaza nin ós de Ucraína, ni ós do Iemen, nin a tantos e tantas que só agardan desta noite poder seguir vivos un novo día.
Desfrutemos, si, pero coa consciencia plena de que o sufrimento dos outros, lonxanos ou cercanos, non pode ser só motivo de conversa ou discusión de sobremesa, senón marca, sinal, tatuaxe visible no lóbulo frontal do entendemento. En fin, non quería empezar o ano cun artigo así, pesaroso e admonitorio. A intención era outra, facer algo lixeiro, irónico, animoso, arrincar o 24 con pé bailarín e un sorriso de benvida, pero estiven mirando algunhas fotos, como esa na que se ve a a cara de Zaín diante do cadaver de seu pai. Que serena e fonda tristeza! Como non ía pararme ao seu lado sequera un intre! Aí están os nenos de Gaza, queridos Reis Magos, mortos ou despedindo a un morto.