Só a cor (un relato)

A avoa non sabe de que marca é o coche, só a cor, vermella, e o ben que se vai nel, polo menos diante, onde sempre a manda ir a ela, ti aí, avoa, de copiloto, iso lle di, e tanto lle dá que se negue coma que non, el insiste, e ela acepta, aínda que atrás seguro que tampouco se vai mal, o coche non é que sexa moi grande, el grande non o quería, pero tampouco é un cagallón –perdonando-, é ben feito e cómodo e el sábeo levar, non tolea, fai que si de broma, para que eu lle diga que fas?, que fas?, e non corras tanto, e vai amodo, e entón ri e dime que vaia tranquila, e eu con el a verdade é que vou tranquila, sabe ben o que leva entre mans, ou iso lle parece á avoa, si, non é que lles saiba dicir se conduce ben ou mal, pero o que ten xuízo para unha cousa teno para as outras, e el, malia ao que se diga, nunca foi un tolandrán, sempre soubo estar no seu sitio, e que contentos están agora no taller co seu traballo, mecánico ou chapista, a avoa non sabe, pero si que gana cartos, moitos, iso lle di el, con tanto accidente que hai por esas estradas, con tanta lata escacharrada, nunca está de máis alguén que sepa reparala, que a deixe outra vez coma do trinque, coma se non tivese pasado por ela a desgraza da desfeita, e á avoa, parécelle ben o que el di e anímao, adiante, o que el queira, así foi sempre, pero perdoen que fale tanto, perdoen que non os deixe dicir a vostedes o que me queren dicir, aínda que para min, ao meu parecer, teñen que andar equivocados, por aquí as pescudas non os van levar a bo fin, porque a avoa ten, sempre tivo, plena confianza nel, plena, pero digan, digan, invitábaos a un vaso de viño pero só teño a media botella que sobrou do Nadal e xa estará picado, era bo, escollémolo os dous, pero coa botella aberta por bo que sexa non resiste, e doutro alcohol non temos, eu nin probalo e el saíu a min, nin chisco, non coma outros, vostedes ben o saben, nada, xa lles digo, por iso lle comprei o coche, xusto ao cumplir os anos, o que el quixo, pediumo e aló fomos os dous á tenda, gústache?, pregutábame cada pouco, di a verdade, gústache?, e claro que si, como non me ia gustar!, a cor vermella sempre foi a miña preferida, pero será mellor que cale, que os deixe falar a vostedes, que terán máis cousas que facer que estar escoitando a unha vella, digan, digan, pero non me pregunten a marca, a marca non llela sei dicir, a cor si, o único que lles podo dicir é a cor, pero á avoa xa lle empezan a alumear os ollos co reverbero das bágoas e péchaos con toda a forza que lle queda para que cantas cores haxa no mundo fiquen diluídas sen máis no esquecemento.