Como nos pasados días, a propósito do exceso perpetrado por un coñecido político do país, falouse dela polos medios adiante, hoxe vou escribir sobre a velocidade. E escribir rápido, en pouco tempo, para sentila formigar nos dedos, pero, iso si, sen transgredir normas nin limitacións. Respectando. Atendendo ás prescricións da educación vial, da sensatez sintáctica. A verdade é que escribirei coma sempre, que estou escribindo coma sempre, unhas veces un chisquiño máis á présa e outras máis amodo, sen intención de superar récords propios ou alleos, sen vontade de chegar canto antes ao punto de destino, desfrutando do percorrido, dos ofrecementos variados da paisaxe, das saídas imprevistas. Dos agochos que, cando menos o espero, constrúe o tempo no seu avance. Escribir sen urxencias, sen levar as bucinas acesas.
Descoñezo cal era a urxencia que tiña que atender o político veloz, que motivo ou razón o levou a desairar desa maneira o espazo, a forzar a capacidade técnica ata os límites, a pór en perigo, e iso é o máis grave, a vida dos demáis usuarios da vía pública pola que circulaba, a maioría sen tanta présa coma el, ou con menos vontade transgresora, ou alleos, por propia condición, á influencia estupefaciente da velocidade, pero é posible que non houbera máis urxencia que a consolidada coa propia dinámica da condución, unha urxencia subxectiva, a autoconsideración de heroe vencedor fronte aos condicionantes humanos do tempo e o espazo.
O poeta Filippo Marinetti publicou alá polo ano 1909 no xornal “Le Figaro” o famoso Manifesto futurista, no que intentaba explicar os fundamentos dunha nova poesía, e non só, senón tamén dunha sociedade xuvenil e arriscada, allea a todos os logros do pasado, convertido así só en lastre, e orientada cara a unha aventura permanente e tecnificada sen limitacións éticas. Neste Manifesto, Marinetti escribiu (e citamos en castelá): “Afirmamos que el esplendor del mundo se ha enriquecido con una belleza nueva: la belleza de la velocidad”. Ou tamén: “Un automóvil de carreras, con su capó adornado de gruesos tubos parecidos a serpientes de aliento explosivo, un automóvil rugiente es más bello que la Victoria de Samotracia”. A beleza da velocidade. A beleza do poder sen consideracións. O automóvil coma prótese, como arma compensatoria de todas as carencias, como ariete capaz de derrubar todas as resistencias. A velocidade como relixión, como unha nova forma de relacionarse cun máis alá desligado das imperfeccións naturais, da lentitude do corpo. Así, dende a época de Marinetti, fomos vivindo, intentando ser cada vez máis rápidos, coma se estiveramos sempre intentando fuxir dos depredadores, da soidade, de nós mesmos. E aí estivo a industria, con Henry Ford á cabeza, pendente da nova necesidade, fortalecéndoa, ofrecéndolle debido e costoso cumprimento. Aí estivemos, e, para algúns, polo que se ve, seguimos estando, aínda que cada vez son máis os que, sen querer volver ao carro de bois ou á dilixencia, si defenden unha vida máis lenta, máis pendente de cada paso, máis intensa. Un xeito de vivir, sen dúbida, máis humano.
![21e04dd9-b3cc-4ae6-925c-4e277f795ee1[1]](https://enfoques.gal/wp-content/uploads/2024/07/21e04dd9-b3cc-4ae6-925c-4e277f795ee11.jpg "21e04dd9-b3cc-4ae6-925c-4e277f795ee1[1]")
