Ás veces penso que a miña sensación de decepción naceu no funeral da miña tía Maruja a da aldea. Benito, o seu home, estaba desfeito e non paraba de chorar. Pero, aínda así, despóis do enterro contou varias veces a impresión que lle fixera eu uns anos antes, unha vez que viñeran os dous a Ferrol ás festas de Santa Mariña. Creo que foi a única vez que os vin fóra da aldea.
Viñamos todos da sesión vermú, camiñando, e eu, que tiña arredor de dez anos, ía ao seu lado, contándolle cousas. E disque lle falara como un homiño xa, tan listo, tan razoable. E xa sei que o recordo pode ter pouco que ver co que alí pasou, á fin e ao cabo a memoria é, en gran parte, un exercicio de recreación, e faino tan ben que con pezas soltas e datos alleos vai compoñendo escenas enteiras que, ao final, facemos nosas e vemos coa mesma nitidez que se acabaran de pasar. Pero o caso é que alí estou eu, un cativo que segundo Benito tiña algo especial. E aquela conversa, contada anos despois e pasada pola peneira da miña cabeza, quedou idealizada como a proba de que así era, de que moito prometía.
Pola contra, oíla de rapaz fixo que, por primeira vez, eu sentira que aquelo que prometía non chegara a pasar. Que algo xa non ía exactamente como tiña que ir. Houbo un desacougo, unha certa insatisfacción. Ou polo menos -e volvemos de novo á memoriaasí o lembro eu. E sería esa confrontación de promesas e realidade, esa comparativa entre o que parecía que ía ser e o que acabou sendo, a que faría xurdir esta decepción que, con altos e baixos, leva comigo media vida. Esta sensación de que me achego, pero non de todo.
E a verdade é que nunca lle oín dicir a ninguén que o meu caso fora especialmente desilusionante, pero
tanto ten, porque o importante non é o que pensen os demáis, nin sobre o que eu prometía nin sobre o
que finalmente fun facendo, senón o que pensaba e penso eu. Non é que sexamos inmunes a recoñecementos ou ao que din de nós. Nin moito menos. Pero non fai falla ser psicólogo para darse conta de que eses non son máis que datos que recibimos, e que o relevante é o efecto que teñen en nós. Se nos convencen ou non. Se nolos cremos. Saia de onde saia, chegue como chegue a ela, é a idea que teño de min a que me afecta, e son as miñas conclusións as que contan.
Son as miñas expectativas de entón, reais ou inventadas por min máis adiante, as que levo toda a vida tratando de cumprir; e é a miña opinión íntima sobre o que teño acadado a que arroxa o resultado. A avaliación. E é esa avaliación a que suspendo. Ben, tampouco é que a suspenda. Pero eu quería ter un Sobresaínte e teño sensación de Notable. Sempre de Notable, que non está mal, pero tampouco ben de todo, nada especial. E vexo claro que todo isto me fai carne de terapia, pero teño dúbidas sobre que será peor: o feito de pasar a vida a me avaliar, ou que sacar un Notable me decepcione.
