Hoxe, xa mediados de xullo, fun á praia por primeira vez neste verán. Fomos ao centro de Doniños, moi cedo, non pasaban das dez e media cando chegamos. Non había case ninguén. Estaba algo cuberto e non facía moita calor.
Levamos cadeiras, algo novo para min, e sentei cara o mar, gris, verde e anil, calmo de todo, con só dous barcos no horizonte. E deiteime mirando o ceo, as nubes. Salpicadas sobre as brancas había algunha gris, illada, que eu non entendía. Se as vira pintadas nun cadro, pensaría que non tiñan sentido. Só se sentía a espuma desfacerse a uns metros. As gaivotas voaban moi alto, en silencio. Para min que se xeraban nun punto indefinido xusto enriba de nós, porque a todas víaas marcharse, a ningunha chegar. É incrible o ben que voan as aves mariñas, e, aínda que non cheguen ao nivel do albatros, que pode avanzar durante horas sen apenas bater as ás, ver planear ás gaivotas sobre o mar é un pracer.
Hai baños nos que a miña sensación achégase ao que coido que ten que ser unha experiencia mística. Notar a auga limpa na pel, ver o fondo, os fíos de sol que atravesan a superficie, mirar o verde das árbores dos montes do redor, chégame a embriagar ata sentir gañas de berrar de pura ledicia. E despois, frío, deitarme na toalla quente, que ule a salitre dende o principio do verán, e deixarme arrolar polo sol faime pensar no paraíso.
A praia, para min, é unha experiencia curta e intensa, un momento, aínda que soe cursi, de comuñón coa natureza, que absorber cos cinco sentidos postos na luz, no ceo, na cor do mar, na paisaxe, no son das ondas e das gaivotas que baixan, na brisa, nas gotas de auga caendo polos brazos, no tacto da toalla e no olor da area.
Teño vivido momentos case perfectos na praia.
Ai, pero é verdade que non me gusta a calor, e así que empezo a estar incómodo marcho, e crúzome cos que van pasar a tarde e míroos con pena mentres vou pensando na ducha fría. E que a calor, a min, pídeme sombra, non sol nin area -loxicamente, penso eu, pero está visto que non…-. E que a opción de ir á praia despóis do xantar é como se considerase cravarme agullas debaixo das unllas ou meter a cabeza no forno voluntariamente. E aínda por riba gústame que non haxa ninguén, ou, se hai, que estea tan afastado que non o sinta, que estea looonxe. E, en fin, que non lle vexo sentido ningún a pasar deitado tres ou catro horas se non é de noite e estou a durmir; e non, non é certo que na praia se poidan facer moitas cousas, e case todas as que se poden fanse máis comodamente noutros sitios: comer, por exemplo, ou por suposto ler.
Co que a praia, para min, nunca pode ser o plan para unha tarde, e moito menos para un día. E por iso, porque lle pido tanto, ao final vou tan pouco.
E por iso, cando me preguntan se é que non me gusta, encóllome de ombros e digo que non.
