Non tiña pensado escribir dous artigos seguidos sobre o tren, pero é que RENFE ven de anunciar que suprime o tren hotel. Cando acabe esta situación e volvan os servicios normais, xa non o vai repoñer. Morreron os seculares trens hoteis en España.
Levo case dous anos colléndoo cada domingo. Un tren vello, lento, cada vez con máis problemas, sen mantemento, sen se renovar. Xa o dicían os revisores e os camareiros: estano deixando morrer. De inanición.
Pero vouno votar de menos. Aínda sen comodidades, aínda tardando trece horas como pouco en chegar a Madrid, aínda compartindo un baño de un metro cadrado, enchoupado, entre cincuenta persoas, e tendo que ler na barra da cafetería, gustábame.
O tren paréceme, xunto co barco, o medio de comunicación máis romántico. E o tren nocturno, máis. Os compartimentos de cama, individuais, eran un luxo cun prezo disparatado; pero, as veces, cos descontos e os puntos acumulados semana a semana, viaxei neles. E entón o salto atrás no tempo perdía as súas connotacións penosas e tiña todo o encanto da decadencia. Podíame sentir un duque ruso no exilio, vido a menos. Sentado na cama, coa luz apagada e a cortiña aberta, ía vendo os pobos, coa sensación de pasar pola porta de atrás das casas, vendo os apeadeiros rurais e as estacións das vilas. Meu pai, de cativo, quería ser xefe de estación, e en certo modo foino. Pero agora as sinais fanas coa lanterna do móbil, bastante máis cutre que a bandeiriña vermella.
Un vai lendo os letreiros, os nomes dos lugares en carteis colgados de casas de pedra. O tren, por iso, dáche unha idea moi clara do lonxe que están os sitios, do espazo percorrido. E todo parece antigo. Ves os farois das rúas e algunhas ventás coa luz acesa, e, como o tempo non che falta, podes dedicarte ao marabilloso pracer de imaxinar o que pasa tras elas, como será a vida nesas cociñas, de que estarán a falar, en voz baixa, naqueles dormitorios.
Déitome e dende a cama miro o ceo, iluminado polo resplandor, por exemplo, de Lugo ao pasar. Vexo nubes escuras e vexo as siluetas das copas das árbores. E vou quedando durmido. E, aínda que o motivo da viaxe non teña maior interese, aínda que a viaxe sexa corrente, ir no tren faina extraordinaria.
E, por unhas horas, facíame un pouco extraordinario a min tamén.