E chegou de novo agosto. Aí está unha vez máis con ese ar canso e pesaroso. É unha impresión propia se cadra non moi compartida. Agosto acolle a alegría das vacacións pero el non semella alegre, non tanto como maio ou xuño, meses saltariqueiros que medran día a día con ímpeto xuvenil e ilusionante. Agosto é coma un anfitrión farto duns invitados barulleiros que non deixan, entre risas e chisposas licenzas verbais, de viaxar á neveira co atrevemento impune dos saqueadores.
Agosto é un mes ao que axiña se lle notan as gañas de deitarse, de estalicar, alomenos, as pernas no sofá para favorecer unha circulación a piques de colapsar nun ir e vir certamente fatigoso. Ai, agosto! Desexamos que chegue, iso si, se cadra ata é un dos meses máis desexados, porque nel, para moitos, os ritmos vitais, obrigatoriamente sometidos ás lóxicas laborais no resto do tempo, descarrilan cara os espazos abertos do relax sen espertador ferinte e acadan novos pulos, distintas sensacións, ata pode ser que un simulacro de rexuvenecemento.
Desexamos que chegue agosto, claro que si, pero cando xa o levamos mediado, ou algo máis, empezamos a sentilo pegañento e molesto, como unha desas camisetas que usamos para facer running e que tan ben nos quedan no primeiro paso e tan insoportables no resultan no último, e se por nós fose acelerariamos a manivela do tempo para chegar axiña á elegancia de setembro, ao reencontro coa nosa imaxe máis recoñecible, co que vimos sendo na rutina diaria (e tantas veces insoportable) dos deberes e das obrigas.
En setembro abandoamos o pantalón curto ou os pareos, esas combinacións imposibles de cores rechamantes, e adicámonos a mirar as fotos que fixemos coa xarra enorme de cerveza camiño dos beizos, por exemplo, ou aquelas outras nas que saímos rindo ata o desencaixe mandibular sen que sexamos capaces, dende a superioridade moral de setembro, de lembrar os motivos, o máis que probable chiste faltón, a tontada baleira e infantil, que provocaron tal desmesura.
Cando chegamos a setembro lembramos agosto coa mestura dun «aí quedaches» vingativo e un «que pouco te aproveitei», case diríamos que elexíaco, porque somos así, seres permanentemente exiliados do presente, e agosto lembraranos a nós co alivio de quen por fin consegue desfacerse dos visitantes desencarreirados e irrespectuosos, noctívagos e beodos.
Agosto é, sen dúbida, o mes que mellor nos coñece, é o que nos ve sen a máscara da formalidade, sen as cordenadas esixentes da reputación. Agosto tenos visto espidos e bailando nalgunha praia de lúa chea, por exemplo. Agosto sábeo todo de nós, e se cadra é por iso polo que nos acaba cansando tan axiña, aínda que seguro que non tanto como o cansamos a el, que non hai máis que velo ao pobre.
Hai anos, cando non pasaban tantas cousas como agora, agosto era o mes no que non pasaba nada. Un mes odiado polos xornalistas, que estiraban as serpes ata que non daban máis de si. Agora é distinto. Agora hai tanto de que falar en agosto que case é mellor non dicir nada.
