As listas

Facémolas e habitámolas. Somos autores e integrantes. Non podemos vivir sen a orde que nos proporcionan. Nin nós nin a sociedade. Se se fixan, a vida está organizada sobre os seus tramados. Podemos pedir que nos saquen dalgunha, o que non sempre é doado, pero será imposible que non esteamos noutras, que fiquemos fóra de todas. Nalgunhas ocasións, ata nin saberemos que estamos, pero si, alí nos poden ver, no lugar que nos corresponde, ordenados por idade, alfabeto ou por algún tipo de puntuación, mérito ou demérito. Ordenados ou desordenados, pero presentes. Sen facer unha lista andamos coma perdidos no mercado, loitando coas lagoas da memoria, convencidos de que imos esquecer o máis importante, o que nos levou realmente ata alí. Sen facer unha lista, e repasala polo miúdo, seguro que non invitamos ao evento tan sinalado a algún parente ou amigo de presencia imprescindible para manter o equilibrio ecolóxico do grupo. Sen facer unha lista de tarefas, pode ser que a xestión fundamental do día quede relegada pola aparente urxencia das entrometidas. Facer listas. Habitar listas. Nacemos e xa nos ubican, polo menos, nunha: na dos nacidos tal día en tal sitio; quedamos rexistrados. Despois, irán chegando outras, obrigatorias ou voluntarias. E escoitaremos moitas veces como algunha autoridade pasa lista para saber se estamos non só nela, na lista, senón tamén na realidade, para comprobar que a lista é verdadeira en todo momento, sen erros temporais nin faltas inxustificadas, para confirmar a total correspondencia entre a lista e a vida. Andando o tempo, nalgunha etapa do noso percorrido atoparémonos cun tipo de listas de nome curioso: as de espera. Listas nas que un entra co decidido desexo de saír canto antes delas pero sen poder facer nada para conseguilo. Son listas feitas para esperar, e un ten que limitarse a iso: a esperar. Sen máis. Todo son listas. Juan Tallón conta a historia dun home ao que, despois de morto, lle atoparon no pantalón un papel no que se podía ler: enxertar castiñeiro, dar de comer as galiñas, recoller ovos, pagar fontaneiro, ir a putas, cerrar bombona, can, matarme. Unha lista. Os xornais e as revistas fanas con moita frecuencia, sobre todo cando nos imos achegando ao final de ano, ou do lustro, ou da década, e precisan facer repaso do acontecido. Aínda que calquera momento é bo para facer unha lista. Saben que é un material moi aprezado polos lectores; raro será o que non se deteña nunha. Por ser, ata son fáciles de ler: están feitas de frases curtas e sen subordinadas. Hai unhas semanas un xornal madrileño publicou a lista dos cen mellores libros do século XXI. Por que? Ben, por que non? Calquera momento é bo, xa digo. Como era previsible, esta lista foi polémica e provocou algúns cabreos. Xa saben, que se sobran uns e faltan outros. O de sempre. O que demostra unha vez máis que facer unha lista non é asunto sinxelo. E non lles digo nada se ademais é a última.