O malo de probar o bo é que despois a un xa non lle vale o de antes. Pasa con case todo, e pasa coa comida. Eu xa non podo pedir, por exemplo, calamares á romana en ningún sitio dende que os como no Vicedo.
Hai anos, máis de vinte, tomei outros calamares nun mesón de Ortigueira. Non sei como se chamaba, estaba na general, cerca da casa preciosa que hai no cruce da baixada para a alameda. Pero non eran rebozados, eran en guiso. E aínda os teño na memoria coma un prato mítico.
Pásame o mesmo cos chocos da Calexa, en Cedeira. A primeira vez que fomos e subimos ao piso de arriba encantoume. Parecía o comedor dunha casa boa da aldea. De feito, o que eu quería era que fora o comedor da miña casa, e, despois de comer e de beber dous albariños, coa luz entrando de lado, que houbera unha butaca para quedar alí sentado media tarde.
Cando non coñeces ben un sitio sempre tes a sensación de que xusto o mellor debe de estar alí ao lado e ti non o sabes, e pérdelo. Pasa ao revés cando onde vives ves xente de fora vagando despistada por sitios sen interese ningún, cando a dúas rúas teñen a praza que vale a pena.
Volvemos moitas veces a Ortigueira, pero nunca fun capaz de recordar o restaurante. Case sempre comíamos nos de abaixo, cerca dos xardíns, e despois paseabamos coma todo o mundo, polo Malecón cara fora. E lamentabámonos da sorte dunha casa que quedara de veciña dunha discoteca, e que tiña o patio, que debía de ter sido bonito, cheo de botellas de auga valeiras. E sentabamos a mirar os botes fondeados.
Tamén volvemos a Cedeira. A comer chocos e, despois, tomar café no Pinzón. Hai locais que xuntan unha estética, unha atención, un ambiente ou un aire a non sei que, que funcionan, que os fai distintos. Despois, paseabamos polo porto.
A ría de Cedeira ten un faro bretón, negro e vermello, plantado alí no medio e medio. Un capricho. Vese moi ben dende Vilarrube. A de Ortigueira pode que tamén o teña nalgunha parte dese labirinto cheo de aves, é difícil dicilo. Para estar seguro habería que navegala toda, con coidado da marea para non varar e atento a saber saír de volta.
O que non sei é como se entenden esas aves estranxeiras naquela ría, se é que se entenden. Seica o das linguas locais entre animais non é ningunha parvada. Que as falas cambian dunhas zonas a outras. Supoño que a das moscas ou os escaravellos, non moito, pero nos primates e incluso nos paxaros hai diferencias apreciables, disque. Así que, ao mellor, o humidal de Ortigueira é o escenario dun intercambio de costumes, saúdos e receitas de peixe, non só internacional senón tamén políglota: a ría de Babel.