Escoito na radio e leo estes días na prensa que a Fundanción ANAR informa de que o ano pasado atendeu ao redor duns 4.500 menores que presentaban ideación suicida, autolesións ou intentos de suicidio.
E a pesar da gravidade do dato, entusiásmame que por fin os medios de comunicación poñan sobre a mesa que a saúde mental é unha cuestión social indiscutible, e que con esa contundencia o trasladen á poboación.
O suicidio debe deixar de ser tabú para evitar que as feridas que todos e todas temos se volvan irreparables.
Adela tiña 35 anos cando decidiu que a súa vida tiña data de caducidade; levaba loitando contra unha anorexia nerviosa durante 20 anos, e esta complicóuselle cando a depresión decidiu aparecer. Tiña feridas físicas evidentes de que a vida se lle facía grande, visibles aos ollos das demais persoas. Mais Adela tiña cicatrices da alma difíciles de detectar, tanto por parte da familia, como por parte das e dos especialistas que a atenderon durante as dúas décadas que ela viviu como séculos. Nunca soportou a etiqueta de enferma que lle puxeron aos 15 anos e da que non se puido desfacer.
Feridas internas coas que tamén contaba Antonio, de 50 anos. De profesión consumidor habitual de psicofármacos, levaba unha vida aparentemente plena e incluso envexable por parte da veciñanza; familia modélica, empresa propia e de éxito, e amizades en todos os recunchos do mundo. El, que sempre estivo rodeado de xente, sentíase profundamente só cada minuto da súa existencia.
As feridas de Cleo non as coñece ninguén do seu entorno; parece que o día que cumpría 17 anos saíu de festa e non recorda nada de como volveu á casa. Oíu falar dunha droga chamada burundanga que provoca esta amnesia cando a inhalas ou cha verten na bebida. Pero o certo é que na súa cabeza hai moitas preguntas e ningunha resposta. Non é capaz de poñerlle tampouco nome a iso que sentiu cando mirou a súa roupa interior, e cando con urxencia se meteu na ducha como un intento desesperado de limpar algo que ela non ensuciou.
Adela e Antonio nunca chamaron á Fundación ANAR nin a outra entidade similar; nunca falaron da súas feridas abertamente con ninguén, e moito menos lles comentaron que algún día se suicidarían porque vivir se lles facía insostible. Medo, vergoña, culpa, ansiedade e tristeza infinita son só algunhas das emocións que diariamente os percorrían a modo de carrusel.
Cleo leva días pensando en voar dende o seu cuarto piso porque xa non se entende ben co universo. Por sorte, onte escoitou un podcast na radio no que se falaba dos recursos e servizos de axuda nos casos de ideación suicida. Colleu o teléfono e tras unha conversa de dúas horas por fin pode poñerlle nome ás súas feridas.
O traballo continúa pero Cleo hoxe está máis preto deste mundo que do alén.
A nós tócanos abrir ben os ollos e as orellas para axudar a quen o precise a reparar feridas e borrar cicatrices.