O outro día volvín a unha das series que mais me gustan, que estreaba nova tempada. É desas series británicas tan ben feitas, nas que o mellor non é o que pasa, senón a quen e onde pasa. Neste caso, a un axente de policía, no Oxford dos anos sesenta. Un axente noviño, bo rapaz, afeccionado á ópera, que acabou os estudos precisamente alí pero non quixo seguir polo rego e botouse a desfacer entuertos. O pobre, ademais, non acaba de atopar o amor da súa vida, aínda que ultimamente non se pode queixar do que liga.
E hai unha escena onde el, que se chama Morse -e, a serie, Endeavour: recoméndollela-, vai no tren. Pensando, mirando pola ventá, so nun compartimento.
A min encántame o tren. O cal é unha sorte se, coma min, un pasa vinte horas á semana nel. É certo que os modernos non teñen aquel encanto dos compartimentos nin das madeiras; nin sequera o nocturno a Madrid, no que se entende moi ben, nas trece horas que dura a viaxe cando non hai retrasos, a sutil pero decisiva diferencia que hai entre antigo e vello. A mesma que entre decadente e decrépito: un ten encanto e o outro cheira.
Algo así podería dicirse do tren da costa. Témolo usado bastante, para ir dende Ferrol ao Concello de Vicedo. A última vez, cos meus fillos, cando eran cativos. É unha liña que non ten máis que problemas: de vías, de coches, de comodidade, de horarios, etc. Pero, aínda así téñolle cariño. Será porque as molestias, se non duran moito máis dunha hora, son menos.
O que nunca collín foi o Transcantábrico, aínda que o vin unha vez na estación e pareceume marabilloso. Marabilloso e por suposto moi caro, un capricho fora do meu alcance. Pero é que a viaxe no tren normal xa é todo un espectáculo, porque a paisaxe que se ve dende el o é.
Eu tiven un profesor sueco, na carreira, que adoitaba collelo coa muller como forma de facer turismo. Alguén pensará que viaxar vendo o mar, cruzando as Rías Altas mentres un le, non ten nada que ver con pasar unha semana nun resort caribeño… e eu estarei dacordo.
Agora que o medio ambiente cáenos enriba, que o cambio climático é a nosa espada de Damocles, e que este confinamento forzado está a nos amosar o rápido que se limpa o aire cando deixamos de facer certas cousas, deberíamos ter o sentido suficiente para darnos conta de que investir en medios de transporte colectivos, en facelos cómodos e prácticos e convertelos nunha alternativa real ao automóbil, é moito mais que un bo xesto: é un cambio intelixente e necesario.
E aínda mais. Falamos moito das presas, da ansiedade e o estrés do noso xeito de vida: dígolles por experiencia que subir no tren e deixarse caer no asento abre un paréntese nese ritmo. É outra das súas vantaxes.
Un pode ir mirando casas, campos, nubes e o mar, e pensando na súa vida, coma o detective Morse.