Hai uns días que mudamos de piso, e, agora que podemos, puxemos R na casa. A ex compañía galega é a única na que a Atención ao cliente efectivamente o é, no canto do algoritmo labiríntico das outras.
E eu, que é a primeira vez que a teño, estou pasmado coa oferta da programación. Xa me di meu pai que non é para tanto, que co tempo tórnase bastante repetitiva, pero a min, polo de agora, paréceme infinita. Nós, había case quince anos que non víamos a televisión, coma a amiga snob de Servillo en A gran beleza; pero non é que renunciemos á vulgaridade do audiovisual, senón que escollemos á carta na rede: o de estar pendente dunha programación xa me ten un aire, non sei, como de ir chamar a unha cabina telefónica; aínda que non se me escapa que ese esperar terá a súa parte boa, como lles dicimos aos nosos fillos.
E a tarde que estreei a tele vin dous capítulos dun dos documentais que o ex ministro británico de Defensa Michael Portillo presenta sobre o mundo do tren, concretamente o de viaxes por Gran Bretaña. O político hispano-inglés segue a centenaria guía Bradshaw, e nesta ocasión viaxaba polo val de Pai Támese, parando en vilas á beira do río, vilas con hoteliños coquetos, con barcas de madeira, con veleiros, con remeiros e restaurantes de madeira dende os que velos pasar. Restaurantes nos que seguro que se pode almorzar tres veces -mañá, mediodía e noite-, que era o que dicía o escritor Somerset Maugham que un tiña que facer en Inglaterra se quería comer ben.
Pero a cuestión é que, supoño que polo verde, que fai que nos salte un resorte, era difícil non pensar en Galicia: un clima semellante, unha paisaxe comparable… Claro, non temos a economía inglesa, nin o seu patrimonio científico, nin unha historia de primeira plana mundial, e non somos nin fomos un imperio -aínda que formamos parte dun: un tema fascinante é o de canto lles aproveitaron aos diferentes pobos as grandezas dos seus países-, pero un séntese tentado a imaxinar se poderíamos copiar algo.
E o que se me ocorre é que os ingleses, admirados e aborrecidos en partes iguais en todo o mundo, o que nunca fixeron foi tratar de ser o que non eran. Nin moito menos vendelo. Neses balcóns ao Támese non ofrecen paella. Ofrecen unha cultura e unhas tradicións que poden gustar mais ou menos pero que teñen claro que son o seu valor. Miman o seu, e é iso o que ofrecen, sen se deixar desviar moito polas modas nin por ideas felices: isto teño, isto son, isto valgo.
Poida que a cuestión estea en quererse. E, a partires de aí, crecer polo camiño axeitado.
O malo é que ao mellor isto tamén é coma o de coidar a herba, o do chiste: un millonario americano vai de visita a unha casa inglesa e quédase admirado polo céspede da finca, e pregúntalle ao lord anfitrión que hai que facer para telo así; e o da casa contesta que é moi doado, que so regar e cortar… e así durante cincocentos anos.
Se cadra no de quererse tamén hai que insistir un pouco, para que dea froitos. Así que mellor era ir empezando.
