Paréceme a min que os galegos, polo xeral, coma moita xente de boa parte de Europa, temos na mente un único modelo de beleza paisaxística, unha beleza cortada polo mesmo patrón. É a beleza nosa, a do verde. Toda canta paisaxe nos gusta ten que ser verde: verdes os montes, verdes as fragas, os vales, os prados e as árbores. Se acaso, facémoslle un sitio ao azul do ceo, cando lle cadra, e, sobre todo, do mar, que rompe contra a costa verde, pero pouco máis. Todo verde.
E, aínda por riba, no litoral, o demo dos eucaliptos, xunto cos pinos, priváronnos do espectáculo da folla caduca. Nin no outono asistimos á marabillosa sucesión de ocres, nin no inverno podemos desfrutar da melancólica desolación -porque da desolación tamén se desfruta, ás veces- das polas baleiras. Así que só temos o verde. E non está mal, pero é un pouco limitado. É como se che encanta a empanada de bonito e xa non probas as demais, e quedas para sempre sen zamburiñas, sen bacallau con pasas, sen xoubas ou sen raxo: unha mágoa.
Entón un sae e atópase con outras morfoloxías, outras liñas, outros horizontes, con outros ceos e, chamando moitísimo a nosa atención, outras cores. E de súpeto descubre campos amarelos, ríos flanqueados por árbores laranxas, ou unha terra parda que nos fala de sol e de auga, do seu exceso e da súa falta. Ou percorre unha paisaxe desértica, coma doutro mundo, luar. Ao principio, sen excepción, bótannos para atrás, coma cando de cativos íamos no coche cos nosos pais por Castela e preguntabamos horrorizados quen podía vivir alí, naquelas aldeas de adobe. Pero ao cabo dun tempo, se por exemplo un cruza a Meseta todas as semanas, coma min, comezamos pouco a pouco a saber ver esa outra beleza tan diferente e, ao seu xeito, fascinante.
Trocamos a frondosidade verde e húmida, fresca, por un horizonte claro ao lonxe; as nubes altas e baixas, sen forma e ubicuas, indistinguibles, por unha capa cha delas; o ruxir das ondas e o cantar dos regatos pola chamada das perdices, o frotar das cigarras ou os rechouchíos das aves de presa que planean estáticas no alto.
E tamén é bonito.
Semana a semana, un vai sendo sensible a esoutro estilo. Vaise afacendo ao que hai dous anos era un deserto. E, no baleiro ermo de antes, agora ve paxaros, papoulas, oliveiras e carrascas, camiños entre os campos arados, e o aire frío e limpo da soidade; doutra soidade. E decátase de que gañou algo, e non perdeu nada. Que, co novo xeito de ollar, fíxose máis rico, coma quen se afecciona a un novo xénero musical, asómase por primeira vez á literatura doutra cultura ou da comprendido por fin a danza contemporánea. Porque a cantidade de pracer do noso día a día é directamente proporcional, como é lóxico, ao número de cousas que somos quen de valorar.
E porque, por sorte, ás veces a vida non consiste en elixir a mellor das nosas opcións, senón que nos permite desfrutalas todas.
