Viña eu hai dúas semanas no tren. Aínda era día cando entramos en Galicia. Levantei a vista do libro e vin aló embaixo unha aldea metida no fondo dun val. Chovía un pouco. Pola ladeira do monte, unha cinta de néboa densa e estreita subía e baixaba, e descendía ata case tocar os tellados de lousa das casas. Polo meu cristal corrían as gotas.
E xa está. Moito máis que contar non hai: o tempo, a néboa, as casas molladas e a paisaxe escura baixo un ceo pechado. A partires de aí, non temos máis que a mirada de quen o contempla. Cada quen verá algo distinto: dende o paraíso onde se refuxiar ata a imaxe viva da tristeza e a soidade, pasando polo aburrimento máis absoluto ou conclusións económicas diversas que non veñen agora ao caso, pero todas tirando a pesimistas.
Eu pensei dúas cousas: que bonito e que triste. Non é rara esa conxunción; máis ben habitual, diría eu. E, a continuación, quedei dándolle voltas ás historias que habería tralas ventás dende as que día tras día se vía aquel monte, aquel horizonte alá arriba, sempre tan arriba. Se habería xente, e se parte desa xente aínda sería nova, ou habería xa poucos, e todos vellos, alí esperando non se sabe que, non esperando nada, vendo a televisión, ou desexando que alguén vaia visitalos, que a familia acorde deles.
Se alguén sairía fora e quedaría mirando a néboa, aquela cinta moldeada dun xeito tan suxerinte, tan estético, e pensaría nela coma algo vivo, ou en música, nunha melodía, ou no que fan as caprichosas diferencias de presión. Ou se queixaría das articulacións e do demo da humidade. Ou non a verían, porque o que sempre está aí é malo de ver. Ou non a verían porque a xente traballa e non ten tempo para andar mirando nada. Ou é que simplemente na aldea non quedaba ninguén, e a néboa subía e baixaba falando coas casas e coas árbores, só interrompidos, durante menos dun minuto, polo ruído do tren. O tren e o ruído que chegan, pasan e desaparecen, e deixan, ata o día seguinte, o val calado.
Ou pode que non estivera abandonada, e que unha muller, una muller que andará polos sesenta ou sesenta e poucos, que saíu a botarlle de comer ás galiñas, mentres lles entorna a porta, que torceu e agora non da pechado, levante a vista, coma eu do libro, e quede mirando ao tren, e pense que historias haberá tras aqueles cristais, que xente viaxará metida naqueles vagóns, e onde irán a tanta velocidade, e se irán contentos ou se sentirán aburridos e tristes, alí tan sos.