O viaxante, confinado, viaxa moito cara á ventá, é a única viaxe permitida, a única conexión co exterior. Achégase á ventá e mira: só ve cans e acompañantes taciturnos, alguén que pasa deprisa cunha bolsa da compra na man como salvoconducto, de vez en cando unha patrulla policial.
A desolación imprímelle a paisaxe coñecida, tantas veces vista e transitada, un aura irreal, coma se procedese das fonduras dun pesadelo. Algunhas veces, como agora, o sol brilla con suficiencia inconsciente, coma se nada pasara e todos puideramos saír a gozalo. O sol, sen pretendelo, é cruel. Todo, nestes momentos, nos parece cruel e, aínda que como colectividade somos quen de analizar as causas (económicas, políticas, ecolóxicas…) do desastre e atopar nelas desaxustes culpabilizadores, como individuos estamos convencidos de que isto, este castigo, xamais chegariamos a merecelo.
Que tanta crueldade non pode ser merecida. Pero o viaxante non quere perderse en divagacións e volve á ventá: pasa algún coche como en cámara lenta, coma sen querer facer ruído. Todos o movementos, estean permitidos ou non, acaban tendo un aire clandestino. As rúas, tan nosas na normalidade, son agora territorio inimigo, un lugar inhóspito e perigoso ao que saímos protexidos e polo que pasamos sen mirar a ninguén, sen saudar o saudando de lonxe e en susurros, sen deternos a falar do tempo, do bo día que vai, sen deternos para nada.
O viaxante, dende a ventá, ve a avenida baleira, as árbores da mediana levemente abaneadas polo vento, e, máis alá, o parque infantil, as randeeiras inmóbiles, os tobogáns sen uso, convertidos en figuras incomprensibles, estraña arquitectura urbana, e pensa nas nenas e nos nenos que non están, no silencio ferinte dunha ausencia xa tan longa, e na necesidade de que, dalgún xeito, tal como acaban de decidir en Italia e xa ocorre noutros países, se lles levante esta condena que probablemente entendan e asuman pero para a que non poden estar preparados.
A rúa precisa as súas voces, os seus berros, os seus choros, aínda que sexa nunha dose mínima, no tempo reducido dun recreo. A rúa precisa unha esperanza, a imaxe sorrinte do futuro. O viaxante non sabe se iso será aquí posible ou convinte. Non sabe se será mellor seguir así ata que o risco sexa mínimo ou articular, á volta de poucas xornadas, algún tipo de excepción. O viaxante, que subestimou a gravidade do virus, que acusou de alarmismo aos que, cando a epidemia empezaba a estender a súa sombra, elaboraban prognósticos dramáticos e proxectaban sobre o mundo paisaxes apocalípticas, que non entendeu, por exemplo, o rexeitamento de tantas empresas ao Mobile World Congress e a definitiva suspensión do evento, no se ve en condicións de pedir nin de suxerir nin de propoñer nada.
Só quere, se sabe facelo, transmitir a fonda nostalxia que sente cando viaxa á ventá e ve o parque baleiro e silencioso, as randeeiras quietas, o tobogáns inútiles. E o sol, que aí segue, invitándonos ao imposible.
