Hai días acolledores e días ásperos, días que se abren coma brazos necesitados e días pechados coma cárceres, días luminosos contra a cor do ceo e días escuros malia a luz que desprenden.
Hai días recollidos sobre si mesmos, figuras fetais de ollos cegos, e días expandidos en todas as direccións, reverberacións multiplicadas cara ao horizonte. Hai tantos días coma modulacións ten o ánimo, e tantos momentos en cada día coma matices presenta unha composición ou descomposición cromática. E hai días nos que un non sabe que dicir. Días que chegan en branco, baleiros, coma páxinas dunha libreta acabada de comprar, e resisten todos os intentos de abordaxe, esquivos a calquera significado, difíciles de interpretar. Cando chega un día así, un está tentado de deixalo ir sen abrir a boca, sen tocar o ordenador, sen coller o bolígrafo, sen dar un paso. Deixalo ir igual que chegou, en silencio.
Non importa que a actualidade, como din os xornalistas, veña cargada, que o virus avance con liberdade insultante polas residencias, convertendo os modernos e luminosos corredores en corredores da morte, que a irresponsabilidade festeira dalgúns posibilite transmisións de complicado control e graves consecuencias, que os colexios, despois do longo e traumático peche, comecen de novo a funcionar (algo necesario e desexable) entre polémicas, folgas, desaxustes e improvisación. Non importa que un novo escándalo, agora chamado kitchen, afecte a un dos principais partidos do país, nin que a farmacéutica AstraZeneca teña que suspender os ensaios da vacina que, segundo dicían, estaba máis avanzada, nin que a chamada clase política siga enleada en tacticismos de baixo voo e desatenta ao, tan nomeado, interese xeral.
Non importa que a impudencia dalgunhas declaracións e intervencións parlamentarias fira a sensibilidade, nin que a mentira e a manipulación acabe sendo o sinal de identidade de moitos deses mercados barateiros de opinión que seguen proliferando polas canles de televisión e seguimos chamando, por pereza ou costume, faladoiros. Non importa, e canto debería importarnos!, cantas palabras deberiamos empregar en lamentalo!, cantas en denuncialo!, que un campo de refuxiados en Lesbos acabe destruído polo lume e queden sen teito trece mil persoas, sen o miserable teito que Europa foi quen de proporcionarlles.
Nin que outro home morra asfixiado, agora en Colombia, baixo a forza desmedida dun uniformado. Nin que o presidente Trump sexa proposto para o Nobel da paz. Nada, nada importa. Por grave e dramático que sexa o peso cotiá do mundo, se o día pide silencio, hai que darlle silencio. E este é un día así, un día raro deste setembro tamén raro, no que non acabamos de ter a sensación de volver, como ocorría nos anos pre-covid, senón, máis ben, a de seguir, a de seguir igual, inmersos no mesmo pesadelo. Un día deses nos que un, malia a ter moito de que falar, non sabe que dicir.
Días que só piden silencio, aínda que sexa un silencio tan falso
