Esas nubes que se están formando e non tardarán, coma nas tardes anteriores, en descargar inxentes cantidades de auga igual son as chamadas cumulonimbos, auténticas raíñas do ceo, segundo lle lin unha vez a Xavier Fonseca, experto neste tipo de asuntos. Eu diría que si, pero non me fagan caso. O certo é que aí están de novo, e servidor sen paraugas e con sombreiro, un Borsalino que se deforma se lle caen catro gotas.
Acelero o paso, sen perder de vista a ameaza, pero o primeiro alustro infórmame con claridade que vai ser moi difícil que consiga chegar a casa sen danos de consideración, aínda que me dea por empezar a correr coma un atleta. Así que decido non expoñerme a riscos innecesarios e entro nun café que aparece de súpeto a miña esquerda. Un café, por certo, que descoñezo, no que nunca estiven, supoño que de apertura recente, aínda que semella do século XIX ou dos primeiros anos do XX.
Sento a carón do enorme ventanal que dá á rúa xa escurecida e pido unha infusión. Comeza a chover con forza. Algúns viandantes imprudentes intentan protexerse baixo os balcóns, pero ningún entra no café, coma se non o viran. É estraño, penso, pero estou tan ben que non lle dou máis voltas. Saco o libro que levo no bolso e déixoo sobre a mesa. Trátase de “Homo irrealis”, de André Aciman. Ábroo pola páxina marcada e empezo a ler.
Coma antes, coma cando o tempo se estiraba en tardes lentas e acolledoras. Leo e miro caer a choiva. Todo semella real, todo ten a consistencia espesa da realidade, todo resulta recoñecible. Todo isto pasou, todo isto foi pensado, soñado, escrito, lido. Todo isto pasa, está pasando. Nada pasa para sempre, nada deixa nunca de estar pasando. Por aí se me vai a cabeza mentres a auga se apropia da paisaxe.
A chamada irrealidade, aquilo que non alcanza, digámolo así, certificación fáctica, tamén existe, tamén está en nós. Aquilo que imaxinamos, aquela fantasía que nos axudou, que nos deu acubillo nunha mala época, nun momento de insuficiencia real, segue presente na nosa estrutura emocional, segue aí, na memoria, disposta a botarnos unha man se a precisamos de novo.
Castilla del Pino, o coñecido psiquiatra, autor de “El delirio, un error necesario” (entre moitas outras obras de máximo interese) distingue entre imaxinación e fantasía. Na imaxinación, di, a realidade non desaparece de todo e o suxeito represéntase intervindo nela. Na fantasía, en cambio, eliminamos toda relación co real e construímos un lugar alleo para poder vivir incontaminados. Mantendo as diferencias establecidas polo psiquiatra, penso na absoluta necesidade das dúas, na persistencia de todos os momentos “irrealis” que, dun xeito ou doutro, vivimos e dos que gardamos precisa lembranza.
Cerro o libro. Parece que a tormenta vai amainando. Dende o asento do lado, o Borsalino mírame agradecido. Dentro de pouco, sairemos os dous á rúa e recuperaremos o camiño habitual. Pero a poética do vello café non pasará, seguirá presente.
