Ao levar a copa á boca cáeme unha gota nos vaqueiros. Ten a forma exacta das cabezas de indio que tiña unha camisa da miña nai de cando eu era un rapaz. Unha camisa beige, frouxa, que me deixou un par de veces; por exemplo aquela tarde que había unha festa medio nocturna no Club de Campo, e de súpeto todos os que estabamos alí cada día do verán chegamos ben vestidos, un pouco disfrazados, case irrecoñecibles. Eu fun coa camisa, por fóra do pantalón. A imaxe, na que non pensara en décadas, venme á cabeza inmediatamente. Os indios -indios dos dos vaqueiros, precisamente- estaban de perfil e curiosamente tiñan o pelo curto.
Dende casa, vexo pasar unha lancha. Deixa unha estela no mar que reflexa o sol do mediodía. A mesma estela de tantas lanchas e tantos barcos que teño visto en Vicedo, entrando ou saíndo da ría. A mesma estela, sobre todo, da lancha do meu tío Camilo. Fun moi feliz gobernándoa, sentado na popa, como o pirata de Espronceda, e fun moi feliz deitado na proa e metendo a man na escuma. Non son unha persoa que desfrute moito do físico, que extraia demasiado pracer do corporal -admítense bromas fáciles-, e sen embargo saír na lancha e que me dera o aire, e as gotas de auga salgada na cara, sentir o pop-pop do motor de gasoil e as gaivotas, e ir vendo a costa pasar ata chegar á Estaca ou a Xilloi, foi sempre algo extraordinario. Extraordinariamente bo.
E a vida é iso: ir fiando recordos, imaxes, pensamentos e sensacións, ata que forman unha rede, un tecido propio, persoal e único. Que é a túa vida.
Cando os meus compañeiros de carreira falan de cousas que fixemos, e dan datos e describen situacións, eu apenas lembro algún feito illado, algunha escena que funciona a modo de resumo, de símbolo, e que, como tal, flota e se expande ocupando e representando toda unha época e un estado. Porque a miña vida sen dúbida estrutúrase como unha sucesión de sentimentos e ideas. Sentimentos e ideas que se van repetindo e enlazando -como a gota de onte e a camisa de hai catro décadas- e, ao mesmo tempo, evolucionando, cambiando ao longo dos anos, sinalando a miña propia evolución e cambio, e deixando claro o que muda e o que permanece, que supoño que constitúe o meu núcleo, a miña personalidade básica, o meu profundo xeito de ser, o fío que sostén o que son.
Tamén fun feliz hoxe á mañá. A mañá do primeiro sábado de agosto.
Na praia de San Xurxo, antes das doce, case non hai xente, nin vento, a marea está baixando e a auga vese transparente, de cor verde clara. Voume mollar e a temperatura é inaudita. Afastada de min hai unha muller bañándose, deixándose ir de cando en vez para atrás, frotando. Ten unha melena castaña e non leva a parte de arriba do bikini – e o que adiviño dende a distancia é marabilloso-. Entón mira para min e rise. Varias veces, sen dúbida. Nado ata ela. Aínda fago pe. Achégome. Ela sorrí e ven cara min. Abrázaseme e rodéame a cintura coas pernas. Ten os ollos verdes e pecas no nariz moreno. E bicámonos. Bicámonos moito tempo, mollados entre risas. É preciosa. E resulta que é a miña muller.
E eu síntome feliz na auga verde clara, ao pe do monte, con ela nos brazos.
