Estes días cálidos de primeiros de xullo serán os últimos que pase eu so en Pontevedra, despois de dous anos traballando aquí. A próxima semana ven Marta, a miña muller, e despois volveremos xuntos a Ferrol. Se sumo os tres anteriores en Madrid, levo cinco anos seguidos fóra, viaxando as fines de semana para estar na casa.
Non se canto vai durar esta que comeza, pero, haber, vai haber un cambio de etapa. E, coma case sempre, gustaríame ser consciente, observalo, non deixar que suceda sen máis mentres estou entretido noutras cousas. É un paso importante, un cambio de situación moi significativo, e querería, dentro do que cabe, ir levándoo polo seu camiño. Haberá sorpresas e imprevistos, dende logo –que é o que é a vida case todo o tempo-, pero gustaríame que non todo fora iso: unha cousa é estar aberto aos acontecementos e deixar que as cousas flúan, e outra quedarse a velas vir, darse conta do que pasou só cando xa pasou.
Foron cinco anos de vivir a semana laboral en solitario e, as máis das veces, de sentirme só. De falar moito por teléfono, sempre tan insuficiente e, por veces, frustrante. De paseos a última hora da tarde cun libro debaixo do brazo e cafés sen conversación. De cear latas de atún no meu escritorio. De mirar series no portátil, sabendo que eles estaban todos no sofá do salón. De botalos tanto de menos. E de bicar fotos antes de apagar a luz.
E cinco anos de chegar á miña casa de visita, de estar sempre de paso. De que non fora miña casa de todo. De non ter sitio propio, nin función clara nin permanencia. De verme metido nunha inercia allea que nos minutos iniciais amagaba unha adaptación sen demasiado éxito. De non perder de vista a maleta, que quedaba detrás dunha porta esperando pola tarde do domingo. De facer compra aparte e de ter dous cremas de afeitar e dous cepillos de dentes. De non empezar nada que non puidera rematar en corenta e oito horas. E de falar co meu fillo, de soltarlle o sermón de cada venres, desexando que os efectos durasen mentres eu non estaba. E de que Marta me despedira dende a ventá ata que o coche xiraba ao final da rúa e a miña cabeza e a súa facían o clic do modo supervivencia.
En dúas semanas volvo á casa. A vivir nela, por fin. A chegar despois do traballo, a colgar o abrigo, a poñer as zapatillas, a xantar, a recoller a mesa, a ir ao súper. A ver unha serie na tele, nese sofá. A ter unha soa máquina de afeitar e un so cepillo. A telos ao lado para falar. A pasar as tardes co meu fillo e xa non ter que lle lembrar as instrucións. A ler na miña cama. A poder bicalos e deixar as fotos tranquilas.
Pero vai costar. Aínda que o esteamos desexando, non vai ser doado encaixalo todo, encaixarnos. Haberá rutinas que adaptar, hábitos que consensuar, outras opinións que ter en conta e unha grande presencia á que lle facer sitio.
Por iso, para que a inevitable crise sexa breve e non pase de superficial, hai que ver chegar as cousas e levalas por onde queiramos. Temos que recibir o cambio e controlalo nós a el, non ao revés. Temos que pensar, pensarnos. E deseñar a nova situación, o novo día a día que buscamos, a vida nova que empezamos. Para que nos guste tanto como a desexamos.