Viaxe con choiva
Sábado pola mañá. Estou lendo eu so nunha terraza na rúa Real, cun café. Aínda por riba, chove. Sinto a choiva, moi forte nalgúns momentos, e sinto de cando en vez, sen mo propoñer, anacos das conversas das outras mesas. Na do meu lado, unha muller (que fala galego coas sete vogais, co que entra, […]
A inquietude
Hai momentos do día nos que fago un repaso mental das frontes que teño abertas, dos problemas pendentes. Coma calquera, supoño. Miro se todo está en orde ou hai –como diría Paul McCartney- sombras colgando sobre min. Este repaso ás veces é voluntario, como polas mañás ou ao deitarme á noite, e outras sáeme só, […]
O fío que sostén as perlas
Ao levar a copa á boca cáeme unha gota nos vaqueiros. Ten a forma exacta das cabezas de indio que tiña unha camisa da miña nai de cando eu era un rapaz. Unha camisa beige, frouxa, que me deixou un par de veces; por exemplo aquela tarde que había unha festa medio nocturna no Club […]
A casa que esperamos
Estes días cálidos de primeiros de xullo serán os últimos que pase eu so en Pontevedra, despois de dous anos traballando aquí. A próxima semana ven Marta, a miña muller, e despois volveremos xuntos a Ferrol. Se sumo os tres anteriores en Madrid, levo cinco anos seguidos fóra, viaxando as fines de semana para estar […]
Cociña democrática
Temos na casa ese todopoderoso utensilio de cociña, a Thermomix. E usámola moito. Con ela todo é doado e nada pode saír mal, sempre que posúas unhas mínimas competencias dixitais. De cativo lin todos os libros de Guillermo Brown, o personaxe de Richmal Crompton, aquel neno dun pobo inglés que, co seu grupo de amigos, […]
Aquela tarde que lanzaches pedras
Hai, non sei, uns trece anos xa. Viñamos de Foz, de ver ao teu fillo, que estaba de vacacións cos teus ex sogros. Eu coñecéraos esa tarde. Viñamos ben, aínda que, ti, algo remexida polo breve encontro. E paramos nunha praia. Sei o nome, pero non o vou dicir. Non me pareceu moi bonita, pero […]
Un domingo de néboa
Despois de tanto tempo vivindo lonxe da casa e convivindo con xente de moi distintas procedencias, hai moitos anos que fuxo da típica discusión na que se comparan sitios e cada quen trata de convencer aos demáis de que a súa patria chica é sen dúbida preferible ás outras. O único indubidable, supoño, é que […]
A néboa como medida
Nun verán de hai tres ou catro anos escribín, nun rapto de lirismo, que non era doado ser máis interesante ca néboa. Que non había moitas compañas coa súa capacidade de suxestión. E vai pasando o tempo e ratifícome na miña postura: hai unha chea de xente moito máis aburrida que unha paisaxe. Sei que […]
