Nun verán de hai tres ou catro anos escribín, nun rapto de lirismo, que non era doado ser máis interesante ca néboa. Que non había moitas compañas coa súa capacidade de suxestión. E vai pasando o tempo e ratifícome na miña postura: hai unha chea de xente moito máis aburrida que unha paisaxe. Sei que isto non fai de min alguén demasiado sociable nin simpático, seino, pero é verdade.
Dende hai anos -os mesmos tres ou catro, case exactamente-, ao longo da semana paso moito tempo so. De viaxe, no meu tempo libre e no traballo, no que non tiven nunca unha conversa real. E isto ten un efecto curioso, pode que contraditorio: valoro moito -moito máis que antes, se cabe- ter compañía, porque sei das tristezas da soidade non desexada; pero, ao mesmo tempo, cada vez lle poño o listón máis alto á alternativa, ao que ten que vir a enche-lo oco. Ás veces, o simple feito de estar con xente, de ter a alguén ao lado aínda que non fagamos nada especial, paréceme unha sorte, e vívoo consciente do seu valor, do valor de sentir unha voz, de que te escoiten e dunha presenza amable. Consciente, ao cabo, de ter o que tanto boto en falta.
Sen embargo, é habitual que, no momento no que estou con alguén e a conversa esmorece, e vai caendo ata o lugar común, ao falar por non calar, ou o tema váiseme escapando e entra en parcelas que me resultan indiferentes -e, a estas altura da vida, e aínda que ás veces haxa sorpresas, un xa vai sabendo o que lle resulta indiferente-, o meu interlocutor vai perdendo corporeidade, a miña mirada atravésao e comezan a me pasar pola cabeza imaxes de paseos, de bancos nunha praza e de cafés tomados mirando a xente ir e vir; ou penso no libro que me espera, nos libros que me esperan e na posibilidade que supoñen de falar con Carpentier, Cunqueiro, Cather, Carson McCullers ou Cheever -por non saír da letra ce-; ou penso nos diálogos vertixinosamente intelixentes de O Ala Oeste da Casa Branca; ou nas gaivotas que sinto dende o salón da miña casa; ou no Closing time de Tom Waits; ou no sol meténdose no mar en Doniños, ou na néboa alí enfronte, no monte, prendida nos eucaliptos.
Teño pensado moito, ultimamente, no que significan os anos, a idade, na nosa actitude, no noso xeito de nos relacionar co mundo en xeral e cos demáis en particular. A un lle gustaría crer que vai gañando en tolerancia, en comprensión; pero, ao mesmo tempo, dáse perfecta conta de que cada vez vai aturando menos algunhas cousas, que é máis selectivo nas súas escollas, e moi especialmente no uso do seu tempo. O tempo é unha das nosas máis prezadas posesións. E por iso, porque soidade quero só a xusta, pero tampouco estou disposto a caer no pozo das charlas prescindibles, pouco a pouco voume quedando cun tipo de xente. Xente coa que poida estar calado mirando a néboa, e de cando en vez preguntarnos que haberá debaixo dela.