Cando, despois de tres anos de traballar en Madrid, souben que viña a Pontevedra, moita xente comentou que que ben, porque non só ía estar máis preto da casa, senón que, ademais, volvía á terra. E iso, a min, chocábame, porque non sentía esa necesidade nin en ningún momento tivera sensación de forasteiro, de estar nun sitio onde non pertencía. E menos en Madrid, unha cidade —non me canso de repetir— acolledora, onde un pode ser, se quere, madrileño dende o primeiro día. E, polo tanto, non vivía o feito de cruzar de novo a fronteira galega como algo relevante.
Hai pouco, un bo amigo, co que xa había moito tempo que non falaba, insistiu na mesma idea de estar de volta en Galicia. E, como con el teño confianza, díxenlle o que pensaba, que me importaba estar preto da familia, pero nada máis. Que aquela interpretación cun aquel nacionalista, como ben sabía el, ía pouco comigo. E entón el respondeu que non se trataba de iso, que nada tiña que ver coa idea da terra como país, senón co escenario, cun escenario vital, sentimental, por así dicilo.
A paisaxe, dicía, é a túa, e iso importa. Aínda que non esteas en Ferrol, a sensación é parecida, mesmo se ti non es consciente. A paisaxe, o acento, o tempo, a luz, son os mesmos, ou case, cos que viviches dende cativo; e iso, aínda que che pareza que non, vai influír nas túas sensacións. Xa non vas estar noutro sitio. Eu dubidei, e díxenlle que o acento de Marín non se parecía en nada ao ferrolán. E que as nubes de Castela encantábanme. E aí quedou a cousa.
Esta mañá, cando ía paseando ao traballo, co mar á miña esquerda e o ceo case cuberto de todo, tiña diante de min un campanario de pedra, e por riba del dúas ou tres gaivotas que se deixaban levar pola brisa, e, ao fondo, os montes suaves e verdes que pechan a ría polo sueste. E lembrei ao meu amigo. E comprendín que, aínda que non pasa nada por variar, aínda que moverse é bo e recomendable para a saúde –mental-, había algo alí, en todo aquelo, unha familiaridade, unha proximidade, unha normalidade, que o facía meu, que me dicía que o de adaptarse e acostumarse estivera moi ben pero xa rematara, e que estaba no meu sitio.
E comprendín que o de volver á terra, ao final, non era nin máis nin menos que volver á casa. A ver, dende a ventá, as nubes de toda a vida.
Discussion about this post