O feito de non ter estudiado en Santiago, nunca sei moi ben como me afecta: se, ao non ter moitas experiencias persoais alí, ao non ter as lembranzas que dan os anos de carreira, iso me impediu construír un vínculo profundo coa cidade, e polo tanto véxoa superficialmente, coma un visitante calquera; ou, polo contrario, se ir só de visita evitou que me cansara dela e fixo que, para min, conserve intacto todo o seu encanto, o encanto que para outros seica esmoreceu pero que a min ségueme a namorar cada vez que vou.
O caso é que hai unha semana volvín a Compostela. Fun pasar a tarde cuns estranxeiros, cuns franceses: un normando, un provenzal e unha corsa chamada Saviera, nada máis e nada menos. A falta doutro mellor, fixen eu de guía, aínda que a axenda foi ben relaxada. Como compre, fomos ver a catedral, e pasamos máis dunha hora nela, con visita ao Pórtico da Gloria incluída. Nunca o vira xa policromado, como policromados están varios dos teitos dalgunha das capelas laterais e algunhas columnas da nave central. A verdade é que é impresionante. E cando un o ve cos ollos dun turista, cando, ao explicarlles o das poses, os instrumentos, as expresións e os xestos tan humanos, un se volve poñer na pel do que o contempla por primeira vez, redescubre o bonito que é.
Algo parecido pasou coa cidade enteira. Aínda que, como digo, a min Santiago non deixa de abraiarme, é unha delicia acompañar a alguén de fora (e alguén que traballa e vive en París, que non anda precisamente mal de beleza) e escoitalo dicir o que lle gusta todo e sentilo suspirar de admiración. Tamén suspirou ao probar unha 1906, hai que dicilo.
Foi unha visita moi completa, na que houbo tempo para a catedral e as súas catro fachadas, para recorre-lo casco histórico, para entrar no incrible patio de Fonseca, para pasear a Ferradura e pasmar coa vista do Obradoiro dende alí, e para un par de cervexas. Todo iso, antes de recalar no Abastos 2.0 e cear (ás oito, iso si) un menú de produtos comestibles do mar e bebibles da terra que deixou o pavillón da cociña galega ben alto diante da francesa.
E, para rematar, fomos ao Momo, ao mítico pub. Para min foi a primeira vez, aos meus cincuenta e un anos. Manda carallo. Pero espero que non sexa a última, porque me gustou moito. Ao que contribuíu notablemente que aquela noite actuara outro mítico, disque: Ricardo Parada. Non sei por que, se sería o viño galego ou a xenebra inglesa, pero o seu repertorio de Silvio, Sabina e o Serrat das primeiras cancións de amor, o que máis me gusta, aquela noite era o que quería ouvir. E, coma hai trinta anos, coma un adolescente espertando á vida e ás paixóns románticas e sociais, quedei alí de pe, pasmando, deixándome levar pola música e botando de menos a Marta.
Discussion about this post