Un amigo que traballa en hostalería tenme comentado xa varias veces a súa sorpresa, o seu desconcerto, fronte a certa actitude de algúns dos seus clientes cando están a tomar algo: teñen présa. Xente que, en principio e salvo contadas excepcións, nese momento está desocupada, desfrutando da tarde, da fin de semana ou mesmo das súas vacacións, e, en calquera caso, nunha situación teoricamente desexable, apetecible e buscada, e, con todo, en lugar de comportarse relaxadamente, teñen présa. E métenlla ós camareiros.
Obviamente, calquera prefire ser atendido máis ou menos rápido, e non ter a impresión de que non lle fan caso. Pero non se trata diso, nos falamos das molestias por un servicio malo e lento, comprensibles, senón de verdadeira impaciencia ante mínimas e inevitables esperas. E el di: “Pero se vés aquí un sábado pola mañá, en xullo, a almorzar lendo o xornal, e estás ao fresco vendo á xente pasar, por que carallo non cho tomas cun pouco de calma, só cun pouco de calma, e dáste conta de que todo leva un tempo, e máis se o fas con cariño, e agardas tranquilamente, e mesmo gozas tamén deses minutos de espera?”.
Lembro facer colas quilométricas en Disney París, cos nenos ben cativos, e estar os catro felices. Por preferir, preferiría non ter que esperar, por suposto, pero non era nada malo; mesmo había ilusión naqueles momentos previos. A xente durme na rúa noites enteiras para conseguir entradas para un concerto, e, lonxe de cabreados, parecen entusiasmados, e sen dúbida aquilo é xa parte da experiencia que lembrarán. Cando estás con alguén con quen queres estar, e pídenche que esperes por unha mesa, non hai ningún problema: máis tempo para charlar e, de novo, a ilusión previa prolóngase. Que dicir, en fin, de cando esperas a que quite a roupa. Porque, cando algo nos gusta de verdade, non nos enfadamos nin nos impacientamos. Cando estamos ben, non respondemos mal.
Eu vexo ese comportamento a miúdo, en máis situacións. Facemos cousas supostamente agradables e desexadas dun xeito que transmite xusto o contrario: que nos resultan molestas, que nos cansan, que non estamos a sentir o que debiamos e aquilo non se parece ao que tería que ser.
Na miña opinión, a explicación hai que buscala case sempre na falsidade da premisa inicial: non é verdade que desexemos aquilo, non é certo que nos apeteza. Pero, por algún motivo, alí estamos, facéndoo. Ás veces -moitas, moitísimas-, porque decidimos mal ou directamente non decidimos: deixámonos levar, deciden por nós ou imos onde se supón que hai que ir, porque para iso lle gusta a todo o mundo. Outras – tamén moitas, moitísimas, pero ademais ben tristes-, porque o que falla, o que fai imposible que o plan funcione, é a compañía.
Imos pasar uns días a sitios de moda, onde non se nos perdeu nada, cheos de xente igual de desorientada que nós. Facemos cola para visitar exposicións que non nos interesan. Percorremos a mesma feira de cada verán, que xa nos sobrara a primeira vez, hai vinte anos. Camiñamos por praias ateigadas levando a cadeira e o parasol, suando, na procura dun baleiro e preguntándonos quen nos convencería de que aquilo ía ser agradable. Estamos á porta dun restaurante, nunha noite de agosto, con ganas de fuxir. Ou, o máis triste, ides tomar un café os dous, un martes pola tarde, e o que se respira ao redor da mesa non se parece nada ao que vos gustaría. E así, claro, todo molesta: as esperas, o leite frío e que che traian un so sobre de azucre.
Trala impaciencia, hai tensión. Trala tensión, con moita frecuencia, un inconfesable desexo de nos estar alí, ou algo peor: pedirlle a unha cea que nos solucione a vida.
Discussion about this post