Ando pensando estes días que a xente debe de estar profundamente cansada de mirar aos demais, de botar conta do que senten, do que razoan e do que anhelan, como se tivesen unha borracheira de fatiga por compaixón.
Román vive nun albergue dende que a pandemia acabou co seu traballo, a súa casa en propiedade e o seu matrimonio suficientemente infeliz. Leva poucas cousas con el, mais nunca se desprende dunha fotografía na que se retratan tempos de abundancia ao carón dunha nena pequena, na Costa de Marfil.
Misteriosamente a fotografía desapareceu do albergue fai hai 4 días, polo que Román máis que persoa semella unha alma en pena dende entón; pena que non parece sentir ninguén máis, gardando un cómplice silencio sobre o acontecido.
Remedios acaba de ingresar fai unhas semanas nunha residencia de maiores porque quedou viúva con 70 anos e ningún dos seus catro fillos dispón de tempo para coidala. Co transcurso dos días, comentoulle a unha auxiliar entre fondos suspiros un refrán significativo para ela: “unha nai é para 100 fillos, pero 100 fillos non son para unha nai”. Non o di con rancor nin con enfado, pero si cunha profunda decepción que se suma ao dó polo falecemento do que aínda é, no seu corazón, o amor da súa vida.
Todas as mañás camiña de punta a punta da residencia, sae ao patio, senta un anaco ao sol e lle pregunta á auxiliar… Hoxe terei visita? A Remedios cústalle entender que o mundo siga xirando como se nada, mentres que para ela parou en seco.
Ricardo acaba de deixar Arquitectura. Despois de dous anos deuse conta de que iso de elaborar e revisar planos toda a vida non é para el. Sóuboo dende sempre pero nunca tivo o valor de recoñecerllo aos seus pais; el Catedrático de Universidade, e ela Doutora en Medicina. Ricardo non recorda como é a vida sen presión, nin tampouco como se sente un sen o cortisol ao 200% diariamente.
Ata agora. Vai comezar a estudar Belas Artes, sen piso de estudante “deluxe” e combinándoo cun traballo como repartidor de pizza a media xornada, pero xenuinamente libre. Por suposto, libre de comidas os domingos en Sanxenxo porque seus pais levan meses sen dirixirlle a palabra, e sen partido de pádel cos seus amigos, que agora mesmo o consideran pouco “cool”.
E así pasan os días Román, Remedios e Ricardo, sobrevivindo nun mundo que cada vez está máis carente de empatía, sen que case ninguén intente comprender os seus recordos, os seus sentimentos e as súas decisións. Anhelando, iso si, que algunha persoa se poña nos seus zapatos, aínda que estes lles queden grandes, ou lles aperten.
Quizás agardan precisamente un que tal estás?, un axúdote!, un estou contigo!, e unha aperta, unha simple e gran aperta.
