Estes días pasados estiven a mirar unha especie de anuario da miña carreira. Como os das películas americanas. Un álbum coas sucesivas promocións, dende a primeira metade do século XX. Aparecían as listas de nomes, coas datas de nacemento e os anos nos que estudaron, e nalgúns casos os méritos profesionais máis salientables, acompañados por fotografías, en branco e negro as primeiras e en color as nosas.
Nesas fotos, individuais ou de grupo, aparecen rapaces –exclusivamente homes ao principio, e máis mulleres co paso dos anos- sorrindo, abrazados, facendo o parvo ou sorprendidos no medio dun traballo. Os máis, posan mirando á cámara, novos e guapos –ou máis guapos que agora-. Na flor da vida. Dispostos a comerse o mundo. Retadores, dende a imprudencia e o ímpeto da inexperiencia. Tiñan todo por diante, e sabíano, e ían collelo.
A sensación era parecida á do principio de O club dos poetas mortos, a famosa escena do carpe diem, na que o inspirador profesor John Keating baixa a súa clase ao hall do colexio para lles amosar as fotos antigas dos primeiros alumnos. Alumnos tamén novos, tamén exultantes, optimistas, con fame de vida, de experiencias, de gloria. Sorrindo, co mundo enteiro á súa disposición. E mortos todos xa.
E, ollando o anuario, ía pasando páxinas e vendo esas caras listas para calquera cousa, seguras de si mesmas, alleas ao paso do tempo e á degradación da vellez, que eran cousa dos demais. Caras inmortais. E xa mortas, moitas, tamén.
Supoño que anuarios coma este terían que ser algo agradable de ver. Non sei, mesmo pode que haxa quen atope neles un canto á vida, un bonito e alegre percorrido polo tempo, unha celebración. Pero eu, a verdade, íame sentindo máis triste cada páxina que retrocedía, ata que, ao cabo, o libro resultoume case deprimente. Todos aqueles sorrisos, a ledicia, os ventres lisos e a presunción inconsciente da xuventude, dábanme pena. E peor aínda eran os méritos anotados á marxe, os postos alcanzados, no seu día brillantes, cobizados e envexados, a proba do éxito, e máis adiante ocupados por outros, e despois baleiros, sen que ningún deles, penso eu, deixara un pegada que durara máis dun par de meses.
O paso do tempo. Irremisible e irreversible. Iso é o que me entristece, e aquel álbum non me falaba doutra cousa.
Ningún daqueles méritos, daqueles logros, chegaba para darlle sentido a esas vidas. Só os que lle fixeran caso a Robin Williams e Horacio, e tiveran aproveitado cada día, terían vivido.
Discussion about this post