Reflexións duns viaxante | As palabras e os días

leadership1

Hai días acolledores e días ásperos, días que se abren coma brazos necesitados e días pechados coma cárceres, días luminosos contra a cor do ceo e días escuros malia a luz que desprenden.

Hai días recollidos sobre si mesmos, figuras fetais de ollos cegos, e días expandidos en todas as direccións, reverberacións multiplicadas cara ao horizonte. Hai tantos días coma modulacións ten o ánimo, e tantos momentos en cada día coma matices presenta unha composición ou descomposición cromática. E hai días nos que un non sabe que dicir. Días que chegan en branco, baleiros, coma páxinas dunha libreta acabada de comprar, e resisten todos os intentos de abordaxe, esquivos a calquera significado, difíciles de interpretar. Cando chega un día así, un está tentado de deixalo ir sen abrir a boca, sen tocar o ordenador, sen coller o bolígrafo, sen dar un paso. Deixalo ir igual que chegou, en silencio.

Non importa que a actualidade, como din os xornalistas, veña cargada, que o virus avance con liberdade insultante polas residencias, convertendo os modernos e luminosos corredores en corredores da morte, que a irresponsabilidade festeira dalgúns posibilite transmisións de complicado control e graves consecuencias, que os colexios, despois do longo e traumático peche, comecen de novo a funcionar (algo necesario e desexable) entre polémicas, folgas, desaxustes e improvisación. Non importa que un novo escándalo, agora chamado kitchen, afecte a un dos principais partidos do país, nin que a farmacéutica AstraZeneca teña que suspender os ensaios da vacina que, segundo dicían, estaba máis avanzada, nin que a chamada clase política siga enleada en tacticismos de baixo voo e desatenta ao, tan nomeado, interese xeral.

Non importa que a impudencia dalgunhas declaracións e intervencións parlamentarias fira a sensibilidade, nin que a mentira e a manipulación acabe sendo o sinal de identidade de moitos deses mercados barateiros de opinión que seguen proliferando polas canles de televisión e seguimos chamando, por pereza ou costume, faladoiros. Non importa, e canto debería importarnos!, cantas palabras deberiamos empregar en lamentalo!, cantas en denuncialo!, que un campo de refuxiados en Lesbos acabe destruído polo lume e queden sen teito trece mil persoas, sen o miserable teito que Europa foi quen de proporcionarlles.

Nin que outro home morra asfixiado, agora en Colombia, baixo a forza desmedida dun uniformado. Nin que o presidente Trump sexa proposto para o Nobel da paz. Nada, nada importa. Por grave e dramático que sexa o peso cotiá do mundo, se o día pide silencio, hai que darlle silencio. E este é un día así, un día raro deste setembro tamén raro, no que non acabamos de ter a sensación de volver, como ocorría nos anos pre-covid, senón, máis ben, a de seguir, a de seguir igual, inmersos no mesmo pesadelo. Un día deses nos que un, malia a ter moito de que falar, non sabe que dicir.

Días que só piden silencio, aínda que sexa un silencio tan falso

Relacionadas

Resumen de privacidad

Esta web utiliza cookies para que podamos ofrecerte la mejor experiencia de usuario posible. La información de las cookies se almacena en tu navegador y realiza funciones tales como reconocerte cuando vuelves a nuestra web o ayudar a nuestro equipo a comprender qué secciones de la web encuentras más interesantes y útiles.