Despois de tanto tempo vivindo lonxe da casa e convivindo con xente de moi distintas procedencias, hai moitos anos que fuxo da típica discusión na que se comparan sitios e cada quen trata de convencer aos demáis de que a súa patria chica é sen dúbida preferible ás outras. O único indubidable, supoño, é que non hai como poder elixir.
Dito isto, creo que aquí temos razóns para presumir de praias. Diría que obxectivamente, se tivera sentido pretender a obxectividade cando se fala de gustos. Pero, en todo caso, nunca atopei a ninguén que non estivera de acordo en que as nosas praias son espectaculares, mesmo difíciles de igualar -aínda que tamén admito que os seus eloxios chegan, normalmente, ata meter un pe na auga-. E ademais temos moitas: pequenas e grandes, abertas e de ría, salvaxes ou domésticas, familiares e para ligar, recollidas do nordés ou non, e con xente -para os nosos estándares, a anos-luz dos mediterráneos- ou marabillosamente solitarias. E a máis lonxe está a media hora.
O outro día fomos a unha das nosas preferidas: Vilarrube. Que resulta que está na ría de Cedeira pero é de Valdoviño. Non o sabía. E que é preciosa, como xa ve un dende o coche así que vai chegando. Unha lingua de area na que, entre o río das Mestas á dereita e o rego das Ferrerías á esquerda, ás veces case temos a sensación de estar nunha illa. E dende a que un ve, aínda que tecnicamente sexa interior, o mar aberto diante, sinalado por un faro negro e vermello que avisa, coma unha sentinela, de que aí empeza un océano. A un lado e ao outro, e detrás, árbores; árbores ata a auga. Árbores habitados por rechouchíos de paxaros e que, mentres se camiña ata o areal, enchen o aire de olores.
Estabamos deitados algo apartados e eu vía a uns nenos xogando á pelota como nunha tele sen volume. Só sentía o mar chegando e retirándose, unha e outra vez. Ela foi andar, e eu bañeime. Estaba fría. A sensación de caer, logo, na toalla quente foi xenial. As ondas e os paxaros, e o sol sobre a pel fría.
E entón, cando din a volta e mirei ó mar, apareceu un monstro xigantesco dunha película de ciencia-ficción de terror. Primeiro ensinou uns dedos pola punta máis exterior da costa, e coa outra man agarrou o monte, cara ó sur. Logo, polo cumio, asomou a testa, ollando por riba das árbores máis altas. Pouco a pouco foi estendendo un brazo, un tentáculo difuso que se dilataba e se ía esparexendo sobre a superficie. O faro, de alí a un pouco, quedou afogado por el e perdeuse. O ceo aínda estaba despexado sobre nós cando nos retiramos, conscientes de que a batalla coa néboa xa estaba perdida.
Por sorte, Cedeira agardaba por nós, solícita. Eran case as tres e non puidemos comer na Calexa, como queríamos, pero comemos ben. O que si foi posible foi tomar un café no Gran Café-Bar Pinzón, que xa hai anos que nos ten namorados. Poucos locais coñezo tan bonitos na comarca, con tanto encanto, tan acolledores. Baixo un teito empapelado, escoitamos jazz cada un nunha butaca. E, como dixo o camareiro, ata o café estaba rico.
Pensei eu como sería vir un martes de inverno pola tarde a ler alí, a aquel sofá daquel recuncho, e escoitar a choiva entre páxina e páxina.