Saio á rúa, as nove da noite, a acompañar aos meus fillos. Remataron as vacacións de Nadal. Vai moito frío, os coches aparcados están xa cubertos pola xeada. Moito me gustaban eses días de inverno cando vivía en Madrid, fríos e secos, nos que polas mañás o aire víase limpo.
Atrás quedan as tres semanas que pasaron comigo. Tres semanas que, como tantas outras antes, pasaron sen que me dera conta e souberon, como sempre, a pouco. Tres semanas das que, co meu fillo, dediquei unha e media a berrarlle polos estudos, ata que, non sei se por un rapto de sensatez ou por simple supervivencia, decidín que ese non podía ser o recordo que nos quedara aos dous das nosas vacacións xuntos. A partires dese momento, creo que estudou máis e, sen dúbida, todo foi moito mellor e estivemos máis contentos.
Pasaralles a case todos os pais, imaxino: ver a outros máis novos pola rúa cos seus fillos pequenos, ás veces tamén berrándolles e outras simplemente falándolles mal, e ter que conte-las gañas de avisalos, de advertilos de que se van arrepentir. Ver a un neno, camiñando da man do pai ou da nai e dicir algo, pensar en voz alta calquera cousa que se lle pasa pola cabeza –un coche que salpica, por exemplo, ou un can que ladra ao lonxe-, e que ninguén lle responda. Oír que fai a pregunta máis inxenua e xenial do mundo–sobre que se apoia o chan, como me dixo a min un día o meu, ese mesmo que agora trouxo malas notas-, ou o sempiterno por que, e comprobar con pena que o adulto, pode que canso, pode que enfadado, pode que distraído ou pode que tonto, non lle contesta, ou ata lle di que non diga parvadas.
Velo pararse para sinalar algo, un papel, unha folla caendo, unha persoa, e que o maior, coas malditas presas, tire del para que ande. Ser testemuña, en suma, de tantos pais que non saben que aquel momento é único e irrepetible, e que o van botar de menos toda a vida. E un, que xa pasou por todo iso, recórdao con mágoa, lémbrase daquela impaciencia, daquelas presas, daquel cansazo, e se di que, se volvera atrás co sabido –como dicía miña avoa- sabido, moi diferentes ía face-las cousas.
Sen embargo, agora, con dous adolescentes, non para de rifar, ás veces cóstalle mante-la calma, é pouco comprensivo e, cando as notas son malas, seica non hai nada máis no mundo.
Ata que pasen uns anos e xa non estean na casa. Entón sentiremos aos veciños berrarlles aos seus polos estudos, ou polo móbil, ou para que recollan, e pensaremos que quen nos dera telos alí facendo que estudan, ou mandando mensaxes ou sentados na beira da cama rodeados de tenis, toallas molladas e camisetas de tres días, na habitación agora baleira.
